όταν το κάτι αυτό
το οτιδήποτε
για μένα θα τελειώσει
και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω
θα είμαι εκείνο που τα μάτια σας θαμπώνει
το ύψιλον στα μυστικά, στη νύχτα, στην ψυχή
η απαλή καμπύλη στο αύριο
το χι στο χάδι ή στο χώμα της πατρίδας σας
όταν το κάτι αυτό
το μάταιο οτιδήποτε τελειώσει
στο τίποτα η αγάπη ξεχασμένη θα υπάρχει
θα σας αγγίζει απαλά
θα σας ζητάει χαμογελώντας το αδύνατο
(από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998)
Η Carpe diem είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μεις θα της απαντάμε με ένα μεγάλο, ανοιχτόκαρδο, της παράδοσης ΝΑΙ...Υπέροχο Τόλη!
19 Μαρτίου 2009 - 1:12 π.μ.
Ο Poet είπε...
Ναι στο αδύνατο, Όλγα μου; Μακάρι η δική μου ουτοπία και η δική σου ευγένεια της καρδιάς να μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.
19 Μαρτίου 2009 - 10:50 π.μ.
Ο Poet είπε...
Τι υπέροχη εικόνα! Βυθίζομαι στο ίδιο μου το ποίημα, στην εικόνα σου και στη μουσική, και χάνω εντελώς τις λέξεις μου.
24 Μαρτίου 2009 - 11:50 μ.μ.
H kanella16 είπε...
Τίποτε είναι οι στίχοι που το περιέχουν; Ακόμη κι η αγάπη ξεχασμένη, αγάπη περιέχει.
7 Απριλίου 2010 - 3:04 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Πρόκειται για την προαιώνια ανθρώπινη ουτοπία, Ευγενία μου. Η αγάπη που υπερβαίνει τον θάνατο. Κατά κάποιο τρόπο ισχύει βέβαια, αφού μεταγγίζεται και αναγεννάται στους επόμενους.
9 Απριλίου 2010 - 7:16 μ.μ.
Λατρεμένο ποίημα. Το ξέρω σχεδόν από στήθους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι στίχοι εξαιρετικοί.
Η πεμπτουσία της επιγραμματικότητας και της βαθύτερης ουσίας.
Υπέροχος, Τόλη μου!
Χαίρομαι, Κική μου. Αγαπημένο και ιδιαίτερη αδυναμία μου αυτό το ποίημα «εκ βαθέων». Σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή