προφέρετε τις λέξεις απαλά
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
και σταθερά
σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια
ύστερα αφήστε τις να περιπλανηθούν στην ερημιά
για λίγο σ' άγριες γειτονιές
κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα
προφέρετε τις λέξεις απαλά
με τα δικά τους σχήματα
με τις δικές τους μουσικές και εικόνες
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
ή την ψυχή του ναυαγού
όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
και σταθερά
σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια
ύστερα αφήστε τις να περιπλανηθούν στην ερημιά
για λίγο σ' άγριες γειτονιές
κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα
προφέρετε τις λέξεις απαλά
με τα δικά τους σχήματα
με τις δικές τους μουσικές και εικόνες
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
ή την ψυχή του ναυαγού
όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα
(από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998)
Καταχωρώ και πάλι τα σχόλια κατά την αρχική ανάρτηση του ποιήματος την άνοιξη του 2009.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Carpe diem είπε...
Αν μου επιτρέπεις..τόσο μα τόσο απαλή η αίσθηση του ποιήματος σου! Σαν χάδι που χαρίστηκε όλα να τα μπορεί..Καλή Ανάσταση σου εύχομαι!!
15 Απριλίου 2009 - 10:40 π.μ.
Ο Poet είπε...
Μακάρι να τα μπορούσε όλα ένα χάδι. Ή ένα ποίημα. Κι αυτά που μπορεί όμως δεν είναι λίγα. Ένα χαμόγελο ίσως στα χείλη και τα μάτια.
Καλή Ανάσταση, Όλγα.
15 Απριλίου 2009 - 2:34 μ.μ.
Η kanella16 είπε...
Τί διαφορετικό νόημα αποκτούν οι λέξεις όταν δεν ντύνονται με περιπλοκα νοήματα, όταν έχουν το πρωταρχικό νόημα της αθωότητας!
8 Απριλίου 2010 - 10:58 π.μ.
Ο Poet είπε...
Αυτό νομίζω ότι είναι η ποίηση. Μια επιστροφή στην πρωταρχική αθωότητα. Ή στην πατρίδα.
12 Απριλίου 2010 - 10:54 π.μ.
Επέτρεψέ μου, φίλε μου να προσθέσω και το:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ζείτε τις λέξεις δυνατά!....
;-)
Φυσικά. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
ΑπάντησηΔιαγραφή