μέσα σε πολύχρωμα αδιάβροχα και ζεστούς σκούφους
φορώντας τις μαγικές τους μπότες
βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως
κάθε πρωί εισπλέουν στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς
οι άγγελοι που δεν γνωρίσαμε
σαν μπίλιες απ' τις τσέπες τους στο χώμα απλώνουν
όλα τ' αστέρια τ'ουρανού
μας δείχνουν τον θεό που δεν πιστέψαμε
σκορπίζουν στον αέρα θαύματα που δεν αξίζουμε
με μιαν ανάσα τους στηρίζουν την ετοιμόρροπη ζωή μας
O Poet είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πολύ συγκινημένος που ο παλιός συμμαθητής και φίλος μου, ο ζωγράφος Ντίνος Παπασπύρου, με αιφνιδίασε τις μέρες αυτές με τους δύο πίνακες που ανάρτησε σήμερα εδώ η Τζούλια. Τον ένα από φωτογραφία της παιδικής μου ηλικίας στον Νικολέρη της Τσιμισκή και τον άλλο από φωτογραφία που έβγαλε ο ίδιος κατά την παρουσίαση της συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων μου, Ο πλοηγός του απείρου, ποιήματα 1966-2002, 2004, στο βιβλιοπωλείο Βιβλιορυθμός της Βασιλέως Ηρακλείου.
Νομίζω ότι αρμόζει να κάνω αυτό το σχόλιο κάτω από ένα ποίημα για το πιο ωραίο, το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο, την παιδική αθωότητα.
Δεν ξέρω αν έχω φτάσει σε κάποιου είδους ωριμότητα και τι σημαίνει αυτό. Ξέρω όμως καλά ότι μέσα μου παραμένω ένα παιδί. Ένα παιδί έκθαμβο μπροστά στα θαύματα κι απαρηγόρητο μπροστά στην οδύνη της ζωής.
Ευχαριστώ, Ντίνο, και ευχαριστώ, Τζούλια, για τη φιλία και την αγάπη σας. Ευχαριστώ κι όλους τους άλλους ωραίους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω στη ζωή μου.
Μαζί με τα βιβλία μου και όλα μου τα υπάρχοντα, τους δύο αυτούς πίνακες τους παραδίδω στον γιο μου, Νίκο. Με την ευχή να τιμήσει τις φιλίες του και να τις διατηρήσει ακέραιες ως το τέλος.
Να μην ξεχάσει ποτέ ότι, όχι μόνο η καλλιτεχνική δημιουργία, τα πάντα είναι αγάπη. Τα πάντα και για πάντα.
16 Απριλίου 2009 - 11:17 π.μ.
Ο Dinos-Art είπε...
Χαίρομαι για τη χαρά σου Τόλη.
Δεδομένη η αγάπη από παλιά αμοιβαία.
16 Απριλίου 2009 - 7:20 μ.μ.
H Carpe diem είπε...
Τα πάντα είναι αγάπη..Τα πάντα και για πάντα..Θάθελα να σου πω από κοντά κάποια στιγμή πόσο πολύτιμος είσαι ως αυτό που είσαι Τόλη.
16 Απριλίου 2009 - 9:55 μ.μ.
O Poet είπε...
Με τιμάς, Όλγα μου, και σε ευχαριστώ θερμά. Δύσκολο όμως με την απόσταση και με μένα να ταξιδεύω πλέον όσο περίπου και ο Λευκός Πύργος.
17 Απριλίου 2009 - 2:02 π.μ.
Ο το πετάλι είπε...
παραμένεις παιδί Τόλη,
δημοτικού σχολείου
ούτε καν γυμνασίου
και μάλιστα κάθε χρόνο
αντί να αλλάζεις τάξη προς τα πάνω
εσύ πηγαίνεις ανάποδα
από την έκτη προς την πρώτη τάξη
τί λες θα παίξουμε μπίλιες;
ρίξε τους αστερισμούς σου
να ρίξω τους δικούς μου...
17 Απριλίου 2009 - 8:43 π.μ.
Ο Poet είπε...
Δεν υπάρχει ποιητής, Νίκο, δεν υπάρχει καλλιτέχνης άξιος του ονόματος που να μην βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού. Με την έκπληξη, την απορία, το θάμβος, τη χαρά και την οδύνη, με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού.
Η γνώση υποτάσσεται στη μαγεία αυτή. Γιατί είναι γνώση της επιφάνειας, ενώ η μαγεία είναι μια πάντα πρώτη ανακάλυψη των θαυμάτων που παραμένουν αιώνια ανεξερεύνητα.
Να παίξουμε με τ' αστέρια μας λοιπόν. Να, ήδη έχω απλώσει εγώ τα δικά μου εδώ. Κι αν τα κερδίσεις, τόσο το καλύτερο.
17 Απριλίου 2009 - 1:09 μ.μ.
Η kanella16 είπε...
!!!!!!!!!!!!Πολύ μ`άρεσε...
8 Απριλίου 2010 - 10:59 π.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Χαίρομαι, Ευγενία μου. Πολύ.
12 Απριλίου 2010 - 10:57 π.μ.