το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο

παρόλα όσα ισχυρίζεται η αρχή
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο.
χωρίς ωραία ενδύματα
το σώμα αναγνωρίζει την αλήθεια του
με τη λευκή σημαία της
η οθόνη άνευ όρων παραδίδεται
στον θεατή που έχει ήδη αποχωρήσει.
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο
ενώ και πάλι μυστικά
τα χρώματα στην άδεια οθόνη αναδύονται

6 σχόλια:

  1. Chara Naoum24 Αυγούστου 2009 στις 12:31 μ.μ.

    καθώς το σώμα μένει να παλέψει με τη γύμνια του. και είναι η στιγμή αυτή εύθραυστη, τα μάτια κενά, αφού πριν λίγο τα είδαν όλα.
    όσο κι αν κάποιες φορές το τέλος είν' όμορφο, δεν παύει να 'ναι πάντοτε θλιμμένο.δεν παύει κάτι να τελειώνει κι η διαπίστωση αυτή είν' αρκετή για το σώμα να πονά σε τέτοια αλήθεια παραδομένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet24 Αυγούστου 2009 στις 1:04 μ.μ.

    Εγώ δεν είχα την τύχη να ζήσω κανένα όμορφο τέλος, Χαρά μου. Είχα όμως την τύχη να ζήσω μια καινούρια αρχή, δώρο απρόσμενο του τέλους.

    Αν γυρίσεις στην προηγούμενη σελίδα του ιστολογίου μου και στη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, θα βρεις ένα ποίημα με τίτλο «με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη». Μιλάει για τη χαρά που εμφανίζεται και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τζούλια Φορτούνη24 Αυγούστου 2009 στις 6:21 μ.μ.

    όταν τελειώνει το καλοκαίρι
    όταν τελειώνει η μέρα
    όταν τελειώνει ένα παραμύθι
    ένα βιβλίο, μια ταινία
    ή ακόμα μια ζωή...
    έχεις αυτή τη γλυκιά νοσταλγία
    τη θλιμμένη ομορφιά...
    που κάποτε κρατούσες

    μα σαν τελειώνει
    ένας πόλεμος
    μια καταιγίδα
    μια καταστροφή
    μια προδοσία
    καμιά θλίψη εκεί δε βλέπω
    παρά μόνο συντριβή...
    στα όρια του ανθρώπινου ανασυντάσσονται οι δυνάμεις και τα αντισώματα της χαράς μέσα μας...
    για τη μεγάλη μάχη,της ζωής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet24 Αυγούστου 2009 στις 8:14 μ.μ.

    Έτσι είναι, Τζούλια μου. Το ποίημα βέβαια αναφέρεται στο τέλος της νιότης, στο τέλος του έρωτα και στο τέλος της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 55fm24 Αυγούστου 2009 στις 9:31 μ.μ.

    Πάντα θλιμμένο το τέλος για όσους αντέχουν...
    Αντέχουν αυτοί που άφησαν τη θλίψη για το τέλος!
    Τόλη μου,επιτέλους σε ξαναβρίσκω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet25 Αυγούστου 2009 στις 12:58 μ.μ.

    Τώρα που ήρθες κι εσύ, Ουρανία μου, μαζί με τη Χαρά πιο πάνω και τη Τζούλια, πώς να αντέξει άλλο η θλίψη; Ας την αφήσουμε στα ποιήματα του παρελθόντος κι ας είμαστε χαρούμενοι εμείς τώρα. Γιατί έξω χαμογελάει ο ήλιος και οι στιγμές είναι ανεπανάληπτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή