λάλον ύδωρ

τώρα που η πηγή έχει στερέψει μέσα μου
στο πιο βαθύ κουρνιάζω μέρος της σπηλιάς μου
και μελετώ τον ύπνο σου
μετράω πολλές φορές τα δάχτυλά σου
τις φανερές και τις κρυφές ελιές στο σώμα σου
εισπνέω το χνώτο σου
αποκρυπτογραφώ τα μυστικά που διαγράφουν
οι ανεπαίσθητες κινήσεις των χειλιών σου

είσαι τόσο μικρός
όσο ο πιο μεγάλος σοφός του κόσμου

γνωρίζω πάλι πώς και γιατί
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει

6 σχόλια:

  1. το πετάλι17 Ιανουαρίου 2009 στις 9:00 μ.μ.

    ένα τόσο-δα πλασματάκι!
    ξύπναγα τη νύχτα
    έσκυβα από πάνω της
    και προσπαθούσα να αφουγκραστώ την ανάσα της,
    να βεβαιωθώ ότι όλα είναι εντάξει.
    η αγωνία του πρωτάρη

    ...
    "φύλλο το φύλλο απόρθητη
    στην έρημο η όαση θα φυτρώσει"

    η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της όασης,
    είναι μια απελευθερωτική διαδικασία
    απίστευτα δημιουργική

    αλλά,
    εξαιρετικά δύσκολη...
    θέλει πάλη και αγώνα συνεχή
    προκειμένου να καταστεί η όαση "απόρθητη"

    γιατί στην εποχή μας,
    η έρημος δεν αστειεύεται,
    είναι πολύπλοκη,
    ελκυστική και επικίνδυνη!

    (πολύ τρυφερό ποίημα, Τόλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet17 Ιανουαρίου 2009 στις 10:57 μ.μ.

    Έχεις δίκαιο, Νίκο, η έρημος είναι ελκυστική και επικίνδυνη. Η όαση όμως για μένα είναι η παιδική αθωότητα. Και η αθωότητα εκείνων που, μέσα στην έρημο, επιμένουν να ονειρεύονται έναν κόσμο διαφορετικό. Ποιητών, καλλιτεχνών, καθημερινών ανθρώπων.

    Επανέρχομαι συχνά σ' αυτό το θέμα. Γιατί πιστεύω ότι είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ο παράδεισος μας και η μοναδική ελπίδα μας. Κι ακόμη γιατί πιστεύω ότι η αθωότητα είναι τελικά απόρθητη και ότι ο κόσμος των ονείρων μας θα γίνει κάποτε πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρία Δριμή18 Ιανουαρίου 2009 στις 6:41 μ.μ.

    ...Μελετώ τον ύπνο σου...
    Πάντα ήθελα να μπορούσα να παρατηρώ και να φωτογραφίζω τους ανθρώπους την ώρα που κοιμούνται. Τα πρόσωπα γαλήνια, το σώμα παραδομένο σε μιαν άλλη διάσταση...Οι εκφράσεις που διακόπτουν αυτή την ηρεμία, καθώς τα όνειρα κάνουν το πέρασμά τους...
    Πολύ ωραίο, Τόλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet18 Ιανουαρίου 2009 στις 6:59 μ.μ.

    Ευχαριστώ, Maria Jose. Έχουμε στο καθιστικό μια μεγάλη φωτογραφία του Νίκου μας σε ηλικία τριών ετών την ώρα που κοιμάται. Το μοναδικό μας εικόνισμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τζούλια Φορτούνη18 Ιανουαρίου 2009 στις 9:34 μ.μ.

    αυτή τη φωτογραφία θα ήθελα να βάλω εδώ Τόλη..αδυνατώ να φτιάξω κάτι τόσο δυνατό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet18 Ιανουαρίου 2009 στις 10:22 μ.μ.

    Eίναι πραγματικά μια εκπληκτική φωτογραφία. Ο ξανθούλης στον ύπνο του με τα χειλάκια του μισάνοιχτα. Η αθωότητα προσωποποιημένη.

    Να πάω στο κοντινό φωτογραφείο να βγάλω ένα αντίγραφο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή