λες κι όλοι εξατμίστηκαν
χάθηκαν ξαφνικά σε μια γκρίζα ομίχλη
υποπτεύομαι όμως ότι παίζουν
και κρύβονται χαμογελώντας
μες στη μεγάλη
τρίφυλλη ντουλάπα
και στα βιβλία ανάμεσα στα ράφια
ή μήπως έπεσαν ανύποπτοι
σε κάποια μυστική ρωγμή του χρόνου
και αναδύθηκαν στις φωτογραφίες του τοίχου
και μέσα στον καθρέφτη
ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ζωντανή
αυτή η παράξενη απουσία
τόσο μελωδική η φωνή τους
καθώς κυλούν στις φλέβες μου
καθώς πάντα μ’ αυτούς
εγώ γράφω κι ανασαίνω
και περιμένω πάντα τη στιγμή
σαν από θαύμα
να εμφανιστούν και πάλι πίσω μου
και να ρωτήσουν τ’ όνομά τους
με τα ζεστά τους χέρια κλείνοντας
τα δακρυσμένα μάτια μου
(από τη συλλογή Κόκκινες πηχτές σταγόνες, 2019)
