κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου
απλώνω τα σπασμένα δάχτυλα
και της χαϊδεύω τα μαλλιά
της γράφω παραμύθια
της ψιθυρίζω ποιήματα
και τη φιλάω τρυφερά στα μάτια
λες κι είναι ένα μικρό παιδί
ζεστό καφτό
και με τον εφιάλτη από τον ύπνο τρομαγμένο
λες κι είναι το δικό μου το παιδί
λες κι είναι όλα τα παιδιά του κόσμου
που αξίζουν ένα θαύμα καθημερινό
όπως το βότσαλο όταν αστράφτει
με χίλια χρώματα στα διάφανα νερά
και ζουν μέσα στο ψέμα και τον θάνατο
κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου
να τη ζεστάνω για να ζεσταθώ κι εγώ
και της μιλάω για ν' ακούσω ζωντανή φωνή
και κλαίω
(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)
Η Carpe diem είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές ..φορές ..αγαπημένε μου Poet είσαι τόσο τρυφερός..Τόσο βαθιά ανθρώπινος..τόσο συμπαντικός..που λέω μέσα μου, να, κάποιος εκεί έξω τα κατάφερε..να'βρει τη γαλήνη ..να αποδεχθεί τόλμησε..το είναι του
13 Φεβρουαρίου 2009 - 6:57 π.μ.
Ο Poet είπε...
Είναι στιγμές που με κατακλύζει η αγάπη. Για τους πάντες και τα πάντα. Ιδίως για τους αγνούς και τους αθώους. Και πρέπει με κάποιον τρόπο να το πω, να το εκφράσω. Όσο υπάρχω.
Άλλες φορές όμως είμαι απελπισμένος, οργισμένος, πολύ βίαιος στα γραπτά μου με κείνους που πλαστογραφούν και εξευτελίζουν τη ζωή μας.
Ναι, έχω πια αποδεχτεί τον εαυτό μου. Τα πάθη και τα λάθη μου, τα ελαττώματά μου. Έχω αποδεχτεί τα τραύματά μου που παραμένουν ανοιχτά.
Δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται γαλήνη, Όλγα μου. Ξέρω όμως ότι η περιπέτεια της ψυχής μου συνεχίζεται.
13 Φεβρουαρίου 2009 - 1:16 μ.μ.
το πετάλι είπε...
η περιπέτεια της ψυχής...
σταματάει ποτέ άραγε;
13 Φεβρουαρίου 2009 - 5:19 μ.μ. Ο Poet είπε...
Όταν η ξενιτεμένη ψυχή επιστρέψει στην πατρίδα της.
13 Φεβρουαρίου 2009 - 6:43 μ.μ.
Η Maria Jose είπε...
Τόλη μου,
δεν ξέρω ποιος αλήθεια είναι αγνός και αθώος στις μέρες μας. Ίσως μόνο τα μικρά παιδιά. Οι υπόλοιποι αρκεί να μπορούμε να παραμένουμε ακέραιοι...
Τα λόγια σου μερικές φορές είναι τόσο τρυφερά και διεισδύουν βαθιά στην ψυχή...
'Ομορφο Σαββατοκύριακο...
13 Φεβρουαρίου 2009 - 8:30 μ.μ.
Η Field of Dreams είπε...
Η αναφορά στο παιδί κάνει πάντα κάτι να «λύνεται» μέσα μου και να κυλάει σαν καθαρό νερό που ποτίζει ευεργετικά.
Είναι τόσο τρυφερό αυτό το ποίημα, Τόλη. Βουρκωμένη το διαβάζω ξανά και ξανά.
«κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου
να τη ζεστάνω για να ζεσταθώ κι εγώ
και της μιλάω για ν' ακούσω ζωντανή φωνή
και κλαίω»
14 Φεβρουαρίου 2009 - 12:02 π.μ. Διαγραφή
Blogger Ο/Η Margo είπε...
Αγαπημένε μου ποιητή, νομίζω οι στιγμές που σε κατακλύζει η αγάπη για τους πάντες και τα πάντα κυριαρχούν στα λόγια σου και στη ψυχή σου... είναι τόσο τρυφερό τόσο όμορφο, σαν όνειρο και δε θέλω να ξυπνήσω...
14 Φεβρουαρίου 2009 - 1:09 π.μ.
Ο Poet είπε...
Για τα παιδιά μιλάω κι εγώ, Μαρία μου, κυρίως για τα παιδιά. Πολλές φορές μιλάω για τα παιδιά. Στην Παλαιστίνη, στην Αφρική, στην Ασία, σε όλα τα σφαγεία και τα σκλαβοπάζαρα του κόσμου. Μα και για όλους τους άλλους που δεν τους δίνεται καμία ευκαιρία στη ζωή.
Ο ποιητής παρηγορεί την πονεμένη ανθρωπότητα, είχε πει ο ντε Λωτρεαμόν. Ίσως και τον εαυτό του.
Καληνύχτα.
14 Φεβρουαρίου 2009 - 2:10 π.μ.
Ο Poet είπε...
Να είσαι καλά, Λίνα μου. Κάπως έτσι γράφτηκε και το ποίημα. Σαν καθαρό νερό.
14 Φεβρουαρίου 2009 - 2:12 π.μ.
Ο Poet είπε...
Σαν όνειρο, Margo μου. Σαν το όνειρο της αγάπης, της ειρήνης, της ομορφιάς που διαψεύστηκε και όμως παραμένει ζωντανό. Ας μην πάψουμε ποτέ να ονειρευόμαστε.
14 Φεβρουαρίου 2009 - 2:19 π.μ.
Η pandora είπε...
Τρυφερός, συμπονετικός, με μια μεγάλη αγκαλιά για τον κόσμο.
Χωράει εκεί ολόκληρος μα η πίκρα του πάντα θα περισσεύει.
Γι αυτό κυλάει το δάκρυ.
Καλησπέρα Ποιητή.
18 Φεβρουαρίου 2009 - 8:29 μ.μ. r Ο Poet είπε...
Καλησπέρα, Λίλιαν. Να είσαι καλά.
20 Φεβρουαρίου 2009 - 1:22 π.μ.
Τα κακοποιημένα παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήβρίσκουν θεραπεία στο ποίημα,
μα πάντα
όταν θα ακούγεται να πλησιάζει
ο γνώριμος ήχος ενός ακρωτηριασμού
θα ξυπνούν οι μνήμες
να θυμίζουν
πόσο απέχει το ποίημα
από τη Ζωή......
"Παιδί" η Ανθρωπότητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήδικό μας...
Mπορεί το ποίημα να απέχει από τη ζωή, μπορεί όμως να είναι και η ίδια η ζωή, Κάκια μου. Εξ άλλου και η ποίηση είναι μια πράξη. Για μένα, «ν' απλώσω ένα χέρι, ν' ανάψω ένα φως».
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώντας (μάταια φυσικά) να παρηγορήσω την ανθρωπότητα (σε ένα άλλο ποίημα τον ίδιο τον Θεό για τη μοναξιά του), ίσως καταφέρω κάποτε να παρηγορήσω και τον εαυτό μου. Αν και έχω τόση θλίψη μέσα μου που δεν το πιστεύω.