αβιταμίνωση
είναι όρος των στατιστικών δελτίων
η πείνα εξωραϊσμένη
αποπροσωποποιημένη
όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής
λέξη χωρίς εικόνα
ένα παιδί είναι μονάκριβο
ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο
με την κοιλιά πρησμένη
μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους
σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές
πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου
όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα
όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα
όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει
(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)
Maria Jose είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το ποίημά σου, Τόλη, το είχα ξαναδιαβάσει στο άλλο ιστολόγιο. Όσες φορές όμως και να το διαβάζω μου προκαλεί το ίδιο έντονα συναισθήματα, όπως την πρώτη φορά. Ιδίως οι στίχοι "...βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά...." και "...ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών..." αποδίδουν ανεπανάληπτα την οργή και τη θλίψη που γεννά ο χαμός ενός παιδιού.
Καλή σου μέρα, ποιητή μου...
15 Φεβρουαρίου 2009 - 10:23 π.μ.
Ο Poet είπε...
Καλησπέρα, Μαρία. Το ποίημα αυτό περιλαμβάνεται στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της 2ας Γυμνασίου και είχα την ευκαιρία να το συζητήσω με πολλούς φιλόλογους και με μαθητές του λυκείου και του γυμνασίου. Πρόσφατα στο 11ο Γυμνάσιο/Λύκειο και στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.
Διαπίστωσα λοιπόν ότι τα δικά μου και τα δικά σου έντονα συναισθήματα ήταν και τα συναισθήματα όλων των αναγνωστών.
Ιδιαίτερα γιατί, στην εποχή αυτή της αφθονίας, το φαινόμενο του θανάτου των παιδιών από την πείνα αλλά και από τον πόλεμο και την κάθε είδους βία και εκμετάλλευση εξακολουθεί να υπάρχει, ακόμη και στις λεγόμενες πολιτισμένες χώρες.
15 Φεβρουαρίου 2009 - 7:37 μ.μ.
Η Carpe diem είπε...
Οταν πεθαίνει ένα παιδί, πεθαίνει η ελπίδα.Και ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα δε ζει, σωστά;Οταν πεθαίνει ένα παιδί, πεθαίνει η ζωή
16 Φεβρουαρίου 2009 - 2:21 π.μ.
O Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...
Μεγαλειώδες ποίημα. Με συγκίνησες βαθειά Τόλη. Εύγε.
"ένα παιδί είναι μονάκριβο
ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο
με την κοιλιά πρησμένη
μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους
σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές
πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου"
Καλη μέρα και καλή εβδομάδα.
Για τα παιδιά αυτά πρέπει να νοιώθουμε όλοι ένοχοι κάνουμε τόσα λίγα ενώ μπορούμε τόσα πολλά. Σας παρακαλώ επίσης για κάποια παιδάκια πολύ κοντά μας να δώσετε την αλληλεγύη σας με ένα σχόλιο
http://tasosv.blogspot.com/2009/02/blog-post_10.html
Η
http://lesxianagnosis.blogspot.com/2009/02/blog-post_16.html
16 Φεβρουαρίου 2009 - 11:33 π.μ.
Ο Poet είπε...
Έτσι είναι, Όλγα μου. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό, πιο συντριπτικό γεγονός.
16 Φεβρουαρίου 2009 - 3:47 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Eυχαριστώ, Τάσο μου. Όλα όσα αισθάνεσαι και όλα όσα κάνεις δείχνουν μια ευγενική καρδιά.
16 Φεβρουαρίου 2009 - 3:50 μ.μ.
H pandora είπε...
"...πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου".
Αυτό κρατώ ως μήνυμα από το ευαίσθητο ποίημά σου. Ο θάνατος κάθε παιδιού πάνω στη γη να είναι προσωπική μας υπόθεση.
18 Φεβρουαρίου 2009 - 8:35 μ.μ.
Ο Poet είπε...
" ... so don't ask for whom the bell tolls. It tolls for you".
Ernest Hemingway
20 Φεβρουαρίου 2009 - 1:21 π.μ.