βαδίσαμε μέρες και μήνες
χρόνια βαδίσαμε σαν μόνο μια στιγμή
μες σε λιβάδια και φαράγγια
και στην πολύβουη ερημιά των πόλεων
κοιτάζοντας τ’ αστέρια ή το χώμα
μα πάντα μέσα στην ομίχλη
ακολουθώντας πάντα τους σταυρούς
που πίσω αφήναμε
πάντα ρωτώντας και μην παίρνοντας απάντηση
φτάσαμε τέλος στα μαύρα σύνορα
χωρίς ποτέ να ξέρουμε
εκείνον που μας οδηγούσε
χωρίς ποτέ να ξέρουμε
αν θέλαμε να φύγουμε ή να μείνουμε
και αν θα αφήναμε ή θα βρίσκαμε
μια ξένη χώρα ή την πατρίδα
από τα σύνορα λοιπόν σας γράφω τώρα
αυτές τις μάταιες λέξεις στο σκοτάδι
μόνος μου με τους λίγους που απόμειναν
και τυχερός την τελευταία στιγμή
ένα σπασμένο χέρι που μπορώ
να τους απλώσω ή να κρατήσω
Επιβιώνει μέσα μου ποιητή ένα κάτοπτρο, ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να οριοθετούνται σύνορα. Για να πεισθώ, μάλλον πως, δεν υπάρχουν. Πως το "υπάρχων" μας, δεν σταματάει πουθενά, ούτε μετά την ύλη. Πολλαπλασιάζεται στο άπειρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισιοδοξώ να μην σπάσει το κάτοπτρο. Άλλωστε, κανείς δε γνωρίζει πόσο κοντά στα σύνορα κατοικεί η ανάσα του. Ή μήπως όχι;
Σύμφωνοι, Μαρία μου. Υπάρχει και η αρχή της αφθαρσίας της ύλης. Τίποτα δεν χάνεται ολοκληρωτικά, τίποτα ... εκτός από τη μοναδική και ανεπανάληπτη ατομικότητά μας. Εκείνη που δημιουργήθηκε από μια μοναδική κληρονομικότητα και ένα μοναδικό περιβάλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα/ θα ανακαλύψουμε και πάλι τις πρώτες λέξεις/ και θα προφέρουμε περήφανα κάθε ελάχιστον αυτονόητο/ στη γνώση μάταια θα αναζητήσουμε τον κόσμο/ θα περιπλανηθούμε στους μεγάλους δρόμους/ με τις σειρήνες μέσα στην ομίχλη/ και κάποτε έκθαμβοι θα συναντήσουμε την πρώτη μας αγάπη/ στα μάτια μας θα αστράφτει η ίδια προαιώνια λάμψη/ τίποτα δεν θα θυμηθούμε και τίποτα δεν θάχουμε ξεχάσει».
Περίεργες οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα των τελευταίων ημερών. Μια ανακατάταξη, μια αλλαγή πλεύσης και δεν ξέρω τί, πού, πώς... είμαι και βρίσκομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έρχεται ένα ωραίο ποίημα και μου απλώνει το χέρι. Και τώρα ξέρω πως δεν μπορεί, εκεί βρίσκομαι, στα μαύρα σύνορα.
Επιμένω, εξαιρετική η αίσθηση του ποιήματος με την φωνή του ποιητή.
Καλημερένια!
Βαϊα μου, το ωραίο ποίημα θα σου απλώνει πάντα το χέρι αλλά εσύ ελπίζω να βρίσκεσαι όχι στα μαύρα σύνορα, μα στα γαλάζια. Αυτός ο ορίζοντας, αυτή η προοπτική, αυτό το μέλλον αρμόζει στα ωραία σου νιάτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ, γλυκιά μου. Καλό καλοκαίρι.