τι σκοτεινό ποτάμι η μνήμη
για να πνιγείς ή ν’ ανασάνεις
ν’ απλώσεις ένα χέρι στο κενό
τι μουσική πάνω στους τάφους
και τι πολύχρωμα φορέματα
τι θρίαμβος της καρδιάς
πικρός
σαν ένα χάραμα με δίχως φως
σαν ένα σούρουπο με δίχως νύχτα
σαν μια ζωή
τι άδειος ουρανός η μνήμη
κόκκινο σύννεφο που πάει να διαλυθεί
και λάμπει
Κάθε δύο εβδομάδες περίπου το επόμενο διάστημα, θα αναρτάται ένα ποίημα από την εντελώς πρόσφατη συλλογή μου, Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα, 2012, μαζί με βιντεάκι που φιλοτέχνησε η υπερπολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Θα ακούγεται η δική μου φωνή (θα πρέπει να κλείνετε τον ήχο του τραγουδιού επάνω δεξιά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς σημειωθεί ότι έχουν ήδη αναρτηθεί αρκετά ποιήματα αυτής της συλλογής ως «ποιήματα για μια νέα συλλογή». Αυτά έχουν πλέον ενταχθεί στη συλλογή, το εξώφυλλο της οποίας αναρτήθηκε αναδρομικά στην αρχή της.
Πολύ μ' αρέσει αυτή η ιδέα- απόφαση- προσφορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό!
Χαίρομαι, γλυκό κορίτσι, που σου αρέσουν τόσο η ιδέα όσο και το ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιατηρώ πάντα στη μνήμη μου τη στιγμή που στάθηκες μπροστά μου στο πατάρι του βιβλιοπωλείου Κυριακίδη, μετά την παρουσίαση κάποιου βιβλίου μου, και μου είπες χαμογελώντας : «είμαι η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα».
Να είσαι καλά, Βαία μου. Καλό καλοκαίρι.