(Claude Monet "Madame Monet and her Son")
κάποιες στιγμές
κάποιες πολύχρωμες κλωστές
που αιωρούνται στο κενό
μες στην ομίχλη
μάτια γαλάζια
φωτεινά
μάτια γλυκά
κι όμως θλιμμένα, μακρινά
πηγές της μνήμης
ο ήχος μιας φωνής
φωνής από πολλές φωνές
και μουσική
καθώς προφέρει απαλά
το λάμδα στ’ όνομά μου
πέρα απ’ τον κόσμο
με καλούν
πέρα απ’ τον κόσμο
τις καλώ
κι είμαστε ένα
μέσα μου όπως πάντα ένα
εγώ και οι σκιές
οι αγαπημένες μου σκιές
δεν είμαι μόνος
(δημοσιεύτηκε στο περ. Εντευκτήριο, τευχ. 92, Ιαν.-Μαρτ. 2011)
""Όταν βρέχει
ΑπάντησηΔιαγραφήαναποδογυρίζω με μανία τα παλιά συρτάρια
Και γεμίζει με μνήμες το σπίτι
Τρέχω και κλείνω πόρτες και παράθυρα
Ανοίγω ένα παλιό κρασί
Και με βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα
Χτυπημένη απ’ την απουσία… ""
Εκεί, σε αυτό το δυνατό τέλος στο ποίημα της Νόνης "όταν βρέχει" έχω πολλές φορές αναρωτηθεί...-Μπορούμε να συμβιώσουμε εν γαλήνη με τις μακρινές μας σκιές; Συγχρονίζονται με τον πραγματικό μας κόσμο; Μας ωφελούν άραγε τα ιδιωτικά πάρε δώσε μαζί τους;
Ίσως και να μας είναι απαραίτητα..θα μου πείτε...
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πώς αισθάνομαι εγώ, Μαρία μου. Αισθάνομαι όπως ακριβώς το περιγράφω στο ποίημα. Η απουσία τους είναι διαρκώς παρούσα. Όπως και η θλίψη, η λαχτάρα, ο πόνος. Και μια μικρή, μια ελάχιστη θαλπωρή. Όπως παλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα για όλα αυτά.