στη διάλεκτο της μοναξιάς

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
ένα γαλάζιο αστραφτερό κι απρόσιτο
μια δίψα
ψηλά στο μυστικό κελάρι τ’ ουρανού
μπρούσκο εκλεκτό της μνήμης

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
όπως γυναίκα σε φανταστική οθόνη
που ως αργά τη νύχτα μεταφράζει όνειρα
στη διάλεκτο της μοναξιάς

όσοι εδώ μέσα μπήκαν έφυγαν
άφησαν πίσω τα βιβλία τους, τις μουσικές
κάτι απ’ το χνώτο τους
ένα αποτσίγαρο μες στον πηχτό ντελβέ

άφησαν πίσω τους κενό και αινίγματα
κάδρα που όρθια γέρνουν
χρώματα που θαμπώνουν μες στο φως
διπλό κρεβάτι για το αχ χωρίς το άγγιγμα
τον κούφιο ήχο του νερού στο μπάνιο
ένα λυγμό που δεν διαλύει
την πέτρα μέσα της

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
σαν ποίημα που υπόσχεται το μακρινό ταξίδι
ή σαν ψυχή που πρόδωσε
αυτό το κάτι στη φωνή της
και τώρα πνίγεται μέσα στο καθημερινό της τίποτα
μέσα στην έπαρση και τη λαχτάρα της

8 σχόλια:

  1. η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα29 Μαΐου 2011 στις 7:24 μ.μ.

    Στην τρίτη και στην τέταρτη στροφή άκουγα και τον ήχο των λέξεων πέρα από την εικόνα τους.

    Πολύ ωραίο το συναισθημα όταν αυτό επιτυγχάνεται και από τις δύο πλευρές, του ποιητή-αναγνώστη.

    Την καλησπέρα μου με χαμόγελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet30 Μαΐου 2011 στις 12:01 μ.μ.

    Ίσως γιατί στο ποίημα περιγράφεται μια πραγματική περίπτωση, Βαϊα μου. Μια περίπτωση που δεν είναι καθόλου σπάνια στην εποχή μας.

    Πράγματι είναι ωραία αυτή η ταύτιση ποιητή και αναγνώστη. Με ανταμοιβή το χαμόγελό σου. Καλημέρα και καλή εβδομάδα, ευγενικό κορίτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος14 Ιουνίου 2011 στις 4:09 μ.μ.

    Καλησπέρα Τόλη.
    Σε γνώρισα κάπως αργά, αλλά έπρεπε να σε γνωρίσω.
    Μου αρέσει πολύ η ποίησή σου και θα κοιτάξω για βιβλία σου.
    Καλό και το blog, αλλά τη γοητεία του κιτρινωπού από τα χρόνια χαρτιού, δεν την έχει.
    Τώρα που σε βρήκα, θα επικοινωνούμε.
    Να είσαι καλά.
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet14 Ιουνίου 2011 στις 8:24 μ.μ.

    Καλησπέρα, Χρήστο. Σε ευχαριστώ.
    Με το τυπωμένο βιβλίο έχουμε μια σχέση ερωτική από τα παιδικά μας χρόνια και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε και την τεχνολογία που προσφέρει απεριόριστες δυνατότητες.
    Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία μας και πιστεύω ότι θα τα λέμε. Καλή συνέχεια, φίλε μου.
    Τόλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος15 Ιουνίου 2011 στις 5:25 μ.μ.

    Καλησπέρα και πάλι.
    (δεν χρειάζεται να ανεβάσεις αυτό το σχόλιο, σου γράφω εδώ γιατί δεν έχω άλλο τρόπο επικοινωνίας)
    Εδώ θα βρεις το προσωπικό μου blog και κάποιους από τους στίχους και τις σκέψεις μου:
    http://christoszachos.blogspot.com/
    Επίσης, έχω εκδώσει 2 βιβλία. Η Νόσος της Ποίησης και Οι Εμπειρίες ενός Πνιγμένου. Το 2ο είναι υπό έκδοση, σε μερικές μέρες θα κυκλοφορήσει. Θα ήθελα να σου τα στείλω.
    Αφήνω λοιπόν το mail μου chris.jack78@gmail.com για να μου πεις σε ποια διεύθυνση να τα στείλω.
    Μιλάμε από κει λοιπόν.
    Να ‘σαι καλά.
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet16 Ιουνίου 2011 στις 1:10 π.μ.

    Καλησπέρα, Χρήστο. Σου έχω ήδη γράψει στο προσωπικό σου email. Θα τα λέμε λοιπόν εκεί. Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαρια Τζιατζιου21 Ιουνίου 2011 στις 10:29 π.μ.

    Όχι,πραγματικά, ένας λυγμός δεν διαλύει την πέτρα μέσα μας.Ακριβέστατη,έντονα συνηδειτοποιημένη "λειτουργία" της ψυχοσύνθεσής μας, καταγεγραμμένη αλήθεια τόσο περιγραφικά,τόσο δυνατά και ποιητικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet16 Ιουλίου 2011 στις 11:10 μ.μ.

    Μαρία μου, το email μου έχει πρόβλημα, δεν παίρνω κοινοποιήσεις των σχολίων και μόλις τώρα, σχεδόν ένα μήνα μετά, είδα το δικό σου εντελώς τυχαία. Σε ευχαριστώ.

    Νομίζω ότι είναι όπως τα λες και ότι το ποίημα αυτό, γραμμένο από έναν άντρα σε στιγμές πικρής διάψευσης αλλά και ξεκάθαρης συνειδητοποίησης, είναι πλέον κάτι σαν σύμβολο της γυναικείας μοναξιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή