εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ' ουρανού

βουβαίνονται στην παραλία οι φανοστάτες

που άλλοτε ψιθύριζαν εκστατικά το όνομά της

μια βάρκα μόνη αργά λικνίζεται

σε σκοτεινά νερά

εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού

τώρα δειλά αποσύρεται στο βάθος

το πρόσωπο της πολιτείας χλομιάζει

γέρνουν τα φύλλα

τα χρώματα διαλύονται που θάμπωναν τα μάτια

μάτια που τώρα βλέπουν καθαρά

κάθε επιφάνεια και κάθε σχήμα

το αύριο ή το τίποτα

άτυχη αγάπη

που κάποια μέρα χάνεται

όπως ο δρόμος, η πλατεία, οι μουσικές

όπως το άγγιγμα ή το φως

και πια απομένει μια λάμψη αχνή

ή κάτι από ψυχή

πάνω στα κάστρα

μια λάμψη αχνή

μια θύμηση

μια γεύση από χαρτί και δάκρυ