πια δεν υπάρχει τόπος
πια δεν υπάρχει χρόνος
πια δεν υπάρχει φως.
για να διαβάσει σιωπηλά το πρώτο θαύμα.
πώς χάθηκαν το ονόματα
πώς έλιωσαν τα μάρμαρα
πώς σκόρπισαν στο τίποτα οι γκρίζες στάχτες.
τα δάκρυα
οι λέξεις
όλα τα χρώματα και οι μουσικές
πώς συμπυκνώθηκαν στην αρχική γαλήνη.
και με μια κόκκινη έκρηξη
πώς κάποτε ακούστηκε
και πάλι ανεξερεύνητος
ο μυστικός λόγος της ουτοπίας
l’ inesplorata parola dell’ utopia
piu non esiste luogo
non esiste piu tempo
luce non esiste piu
per leggere in silenzio il primo miracolo.
come si sono persi i nomi
come i marmi si sono dissolti
come nel nulla si sono disperse le grigie ceneri.
le lacrime
le parole
tutti i colori e le musiche
come si sono condensate nel iniziale quiete.
e in una rossa esplosione
come une volta si udi
ancora inesplorata
la segretta parola dell’ utopia
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
Ουτοπία ζωντανή που γεννά κι αναγεννά την ποίηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Τόλη!
Αυτή είναι η νομοτέλεια της ζωής, Στρατή μου. Καλό βράδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με γοήτευε αυτή η λέξη:ουτοπία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο στην κορύφωσή του,
καλησπέρα.
Κι εμένα, Αναζήτηση. Σ΄ευχαριστώ, καλό βράδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κόκκινο πολύ τη "φορούσε" την ουτοπία κάποτε, η επανάσταση της πήγαινε γάντι. Σήμερα η ουτοπία απόκτησε μια πιο "καθημερινή " διασταση...Τί να σου πω Τόλη μου, ουτοπία είναι σήμερα να βρει π.χ δουλειά ένα 18χρονο! Ωστόσο ναι ανομολόγητος ο λόγος ύπαρξης της. Για το καθένα αλλη λέξη, άλλη.. διάσταση. Υπάρχει ες αει για να υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη καλημέρα μου!
Ναι, οι καθημερινές ανάγκες μας κάνουν να σκύβουμε το κεφάλι, Ευγενία μου. Κάποτε οι 18χρονοι ήταν «τα παιδιά του Μαρξ και της Κόκα Κόλα». Τώρα είναι μόνο της Κόκα Κόλα. Όσο για δουλειά, ένα εκατομμύριο. Όλες αυτές που κάνουν οι ξένοι μετανάστες στην Ελλάδα. Μάλλον όμως είναι ουτοπία να καταδεχτούν κάτι τέτοιο. Καλό απόγευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόλη μου αυτό το ποίημα τα λέει όλα.Η νομοτέλεια της ζωής όπως σοφά ανάφερες στα σχόλιά σου.Όμως σου το έχω ξανααναφέρει.Τελευταία αντλώ μια παράξενη δύναμη από αυτή τη συνειδητοποίηση του αδήριτου τέλους ή του τίποτα.Ξέρω ότι είναι πιο ευτυχείς οι άνθρωποι που στηρίζονται στη θρησκεία ή στη μεταφυσική.¨Ομως προσωπικά θαυμάζω ανθρώπους σαν εσένα που βλέπουν κατάματα την αλήθεια.Μπορεί να είναι πικρό αλλά είναι είναι πιο γνήσιο,πιο γενναίο.Όχι πως χρειάζεται να είμαστε γενναίοι.Αλλά η αναγνώριση της αλήθειας είναι μεγάλη αρετή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ, Γιάννη μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα ήθελα να μπορούσα να πιστέψω σε παρήγορους μύθους. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου γενναίο, κάθε άλλο. Τρέμει η ψυχή μου μπροστά στη φοβερή αυτή αλήθεια. Πάντα όμως με καθοδηγούσε εκείνο που είχε πει ο Βολταίρος: «κι αν είναι να χαθεί ο κόσμος όλος, εγώ δεν θα πιστέψω ένα ψέμμα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, είναι πικρό, είναι έντιμο, είναι απελπισμένο. Είναι η νομοτέλεια της ζωής. Και είναι η έσχατη αξιοπρέπειά μας μπροστά στο πεπρωμένο.
εσαει υπεροχος..-καλημερες
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ, Βενετία μου. Καλό απόγευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή