ο πλοηγός του απείρου, 4

ξυπόλητος βαδίζοντας στην έρημο

καπνίζω το χαρμάνι γης κι ουρανού

η καύτρα από τα μάτια μου

τρυπάει την αιώνια σκοτεινιά

και λάμπει σαν αστέρι

δουλεύω μεροκάματο στις σκαλωσιές του απείρου

μέσα στο αίμα των αθώων

και τα σκατά των δολοφόνων

ένα παραμυθένιο κόσμο χτίζω της φαντασίας μου

μιλάω με τη φωνή της αρμονίας του χάους

στα σπλάχνα της αβύσσου δίνω ζωή

δίνω φωτιά και δίψα

προσφέρω την ψυχή μου σαν ποτάμι

μαύρο ψωμί για τους σκληρούς καιρούς

il pilota dell’ infinito, 4

camminando scalzo nel deserto

io fumo il miscuglio della terra e del cielo

la brace die miei occhi

fora la secolare oscurita

e brilla come una stella

io lavoro duro sulle impalcature dell’ infinito

dentro il sangue degli innocenti

e lo sterco degli assassini

un mondo fiabesco edifico nella mia fantasia

parlo con la voce dell’ armonia del caos

nelle viscere dell’ abisso do vita

do fuoco e sete

offro la mia anima come fiume

nero pane per tempi duri

traduzione di prof. Constantinos Nicas,

Istituto Universitario Orientale, Napoli

da “Il pilota dell’ infinito”, 1986