μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο του κόσμου



μην φύγεις
ξαναγύρισε
εγώ εδώ θα 'μαι να σε περιμένω

μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο
φτερούγισμα σε παγωμένους δρόμους
κόκκινο και βαθύ γαλάζιο
όνειρο στην ψυχή του κόσμου

κι αν γίνω στάχτη μες στη φλόγα μου
ατμός πάνω από ξένη θάλασσα
χόρτο που ψιθυρίζει μυστικά στον άνεμο
χρώμα βαθύ όταν δακρύζει ο ουρανός

κι αν φύγεις
και ποτέ σου δεν ξαναγυρίσεις
εγώ εδώ θα 'μαι να σε περιμένω

11 σχόλια:

  1. logia23 Νοεμβρίου 2009 στις 9:45 π.μ.

    αναμονή ή προσμονή;
    όπως και να 'χει μάλλον περιγράφεις μια πολύ μεγάλη αγάπη!!!

    και είναι όμορφο αυτό...

    την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. A.G.Selena23 Νοεμβρίου 2009 στις 10:53 π.μ.

    Θα σου πω κάτι.
    Λατρεύω την ποίηση αν και δεν έχω το δικαίωμα να πω πως ξέρω από δαύτην.
    Ότι διδάχτηκα στο σχολείο κι ότι στα χέρια μου έπεσε από περαστηκά βιβλία.

    Διαβάζοντας κάνω τα δικά μου ταξίδια.
    Πάω εκεί που εγώ θέλω.Κάθε ανακάλυψη είναι πολύτιμη για μένα και αυτή τη στιγμή νιώθω τόσο τυχερή που έστω κι έτσι σε βρήκα.

    Να είσαι καλά!Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Poet23 Νοεμβρίου 2009 στις 11:18 π.μ.

    Πράγματι περιγράφω μια πολύ μεγάλη αγάπη, Νέλλη μου. Αυτή που βρίσκεται μέσα μου απ' την αρχή και αναζητά τον αποδέκτη. Την ουτοπία σε έναν ατελή και πεπερασμένο κόσμο. Αυτή που ξέρει ότι δεν υπάρχει εκπλήρωση και όμως παραμένει αδιαπραγμάτευτη ως το τέλος.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet23 Νοεμβρίου 2009 στις 1:29 μ.μ.

    Δυο άγνωστοι στην ίδια πόλη, Selena.

    «Είμαστε όλοι μαθητούδια στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης και η χωρίς πτυχίο αποφοίτησή μας είναι ο θάνατος» - από παλιά συνέντευξη μου στον Αγγελιοφόρο.

    Είσαι τυχερή αφού πας εκεί που εσύ θέλεις. Γιατί εμένα με πάει η ποίηση εκεί που εκείνη θέλει. Μπορεί όμως να είναι και το ίδιο.

    Κι εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω. Έριξα μια ματιά στα ιστολόγιά σου και στα παραμυθάκια σου, τα βρήκα ενδιαφέροντα και θα τα δω καλύτερα μόλις βρω τον χρόνο.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. thumbelina23 Νοεμβρίου 2009 στις 11:37 μ.μ.

    Τι μπορώ να πώ για αυτά τα υπέροχα λόγια που κρύβουν τόση αγάπη και αφοσίωση....
    Πολύ όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet24 Νοεμβρίου 2009 στις 12:57 μ.μ.

    Η αγάπη και η αφοσίωση, Τhumbelina μου, κοιτάζουν τη ματαιότητα στα μάτια και δεν λυγίζουν. Δίνουν νόημα και αξία στην προσωρινή ύπαρξή μας.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαρία Δριμή27 Νοεμβρίου 2009 στις 4:36 μ.μ.

    Οι άνθρωποι που είχαν την τύχη σε κάποια στιγμή της ζωής τους να πουν ηχηρά ή σιωπηλά αυτά τα λόγια, έχουν πραγματικά νιώσει την ευλογία της ανθρώπινης ύπαρξης.
    Είμαι κι εγώ από αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους.
    Καλό απόγευμα, Τόλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet27 Νοεμβρίου 2009 στις 11:24 μ.μ.

    Χαίρομαι πραγματικά, Μαρία μου.

    Εσύ έχεις γνωρίσει καλύτερα τον ανθρώπινο πόνο. Και τον ζεις καθημερινά. Μέσα σε έναν παράλογο κόσμο, έχουμε ζωτική ανάγκη να προσδώσουμε αξία και διάρκεια στην ύπαρξή μας. Με την πράξη μας, με την επιμονή μας, με τα αδιαπραγμάτευτα όνειρά μας. Με μερικές πολύτιμες στιγμές. Κι ας γίνουν όλα στάχτη τελικά.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Poet27 Νοεμβρίου 2009 στις 11:29 μ.μ.

    Η εικόνα σου είναι πραγματικά υπέροχη, Τζούλια μου. Αποδίδει την ουσία του ποιήματος, τα χρώματα και το άρωμά του, λιτά, αδρά, εντυπωσιακά. Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Yiannis29 Νοεμβρίου 2009 στις 9:54 μ.μ.

    Αυτή η ελάχιστη ακτίδα στο σκοτάδι μας κρατεί Τόλη μου.Αυτό το λιγοστό έστω χάδι της ζωής καταξιώνει την ύπαρξή μας.Μας δίνει τη γλυκιά ανάμνηση που εν τέλει λειτουργεί ως η ύστατη πλησμονή αλλά και προσμονή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Poet30 Νοεμβρίου 2009 στις 12:20 μ.μ.

    Διαπιστώνω για μια φορά ακόμη πόσο πολύ ταιριάζουμε, Γιάννη μου. Και χαίρομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή