η μάταιη γνώση θάμπωσε το βλέμμα τους
ψιθύρισε η πνοή του ανέμου
και το ασήμι χαμογέλασε δειλά
στα φύλλα της ελιάς.
μ' αυτόν τον τρόπο παίζεται
η τυφλόμυγα του κόσμου.
πέρα μακριά,
πριν και μετά,
μέσα τους ίσως και τριγύρω.
το κάθετι ένα τίποτα
κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθετι ένα τίποτα
και ένα θαύμα
Αυτή η υπέροχη εικόνα πρέπει να περάσει και στο καινούριο ιστολόγιο σου, Τζούλια, σε αναζήτηση τίτλου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"το κάθετι ένα τίποτα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ένα θαύμα"
"αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας"
ευτυχώς υπάρχει η ποίηση να μας το θυμίζει...
καλημέρα Τόλη
Μας το θυμίζει το κάθετι τριγύρω μας, Τζούλια. Η ποίηση δεν είναι παρά το έκθαμβο βλέμμα μας, το βλέμμα του μικρού παιδιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα.
Γνώση κι η ματαιότητα. Δεν είν' έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακρίνεται αυτό εξάλλου και στις τελευταίες τόσο δυνατές και αιώνιες λέξεις:
"το κάθετι ένα τίποτα
κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθετι ένα τίποτα
και ένα θαύμα"
Καλωσόρισες, Χ.Ν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αίσθηση της ματαιότητας των πάντων θα έλεγα ότι είναι η πρωταρχική γνώση. Και η πιο πικρή. Ταυτόχρονα με την αίσθηση της μηδαμινότητάς μας. Αυτές οι δύο είναι οι θανάσιμοι εχθροί κάθε δημιουργικού άνθρώπου. Αυτές τις δύο πρέπει να ξεπεράσει (ή να ξεχάσει) για να πετύχει οτιδήποτε στη ζωή του. Να μάθει να αγωνίζεται σ' έναν ωραίο αγώνα, χαμένο εκ των προτέρων. Κι ίσως γι' αυτό τόσο ωραίο.
Κι όμως τα θαύματα είναι σκορπισμένα απλόχερα στον κόσμο. Και στο πιο ασήμαντο «άψυχο» αντικείμενο. Και μένει κανείς με το δέος μπροστά στο αιώνια ανεξιχνίαστο και με μιαν αίσθηση προορισμού. Να κάνει αυτό που είναι ταγμένος να κάνει, να τηρήσει την εντολή του, να πει τα δυο φτωχά του λόγια πριν φύγει κι αυτός με τη σειρά του.