μια αιωνιότητα μετά
είμαστε πάντοτε θρυμματισμένα αστέρια
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
κι είναι το κάθε κύτταρό μας αρχαία πυξίδα
που μέσα απ' τη μεγάλη σκοτεινιά
αλάνθαστα μας κατευθύνει στην πατρίδα
απορημένη η ψυχή μας αναπέμπεται στο χάος
έκθαμβη παραδίδεται στο άπειρο
εκεί όπου αναδύονται και τελικά ερμηνεύονται
οι μυστικές γραφές της ουτοπίας
είμαστε πάντοτε θρυμματισμένα αστέρια
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
κι είναι το κάθε κύτταρό μας αρχαία πυξίδα
που μέσα απ' τη μεγάλη σκοτεινιά
αλάνθαστα μας κατευθύνει στην πατρίδα
απορημένη η ψυχή μας αναπέμπεται στο χάος
έκθαμβη παραδίδεται στο άπειρο
εκεί όπου αναδύονται και τελικά ερμηνεύονται
οι μυστικές γραφές της ουτοπίας
Κάθε σου λέξη και μια παραπομπή στα πετραδάκια που με οδηγούν στη ζωή...Κάθε σου λέξη σ΄αυτό το ποίημα και μια επιβεβαίωση πως ο τόπος, η πατρίδα μας είναι κοινή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ νοσταλγία μιας χαμένης πατρίδας, ενός χαμένου παραδείσου, είναι πολύ έντονη μέσα μου, Όλγα μου. Είτε αυτή ονομάζεται αθωότητα και παιδικά χρόνια, είτε ρίζες και καταγωγή, είτε ουτοπία. Δεν ξέρω τι με οδηγεί, δεν ξέρω αν έχω έστω κάποιον οδηγό. Ξέρω όμως ότι έχω αδέρφια. Και ξέρω ότι όλα πηγάζουν από την ψυχή.
ΑπάντησηΔιαγραφή