σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως

προφέρετε τις λέξεις απαλά
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
και σταθερά
σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια
ύστερα αφήστε τις να περιπλανηθούν στην ερημιά
για λίγο σ' άγριες γειτονιές
κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα
προφέρετε τις λέξεις απαλά
με τα δικά τους σχήματα
με τις δικές τους μουσικές και εικόνες
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
ή την ψυχή του ναυαγού
όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα

4 σχόλια:

  1. Ιορδανίδου Όλγα15 Απριλίου 2009 στις 10:40 π.μ.

    Αν μου επιτρέπεις..τόσο μα τόσο απαλή η αίσθηση του ποιήματος σου! Σαν χάδι που χαρίστηκε όλα να τα μπορεί..Καλή Ανάσταση σου εύχομαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet15 Απριλίου 2009 στις 2:34 μ.μ.

    Μακάρι να τα μπορούσε όλα ένα χάδι. Ή ένα ποίημα. Κι αυτά που μπορεί όμως δεν είναι λίγα. Ένα χαμόγελο ίσως στα χείλη και τα μάτια.

    Καλή Ανάσταση, Όλγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kanella168 Απριλίου 2010 στις 10:58 π.μ.

    Τί διαφορετικό νόημα αποκτούν οι λέξεις όταν δεν ντύνονται με περιπλοκα νοήματα, όταν έχουν το πρωταρχικό νόημα της αθωότητας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet12 Απριλίου 2010 στις 10:54 π.μ.

    Αυτό νομίζω ότι είναι η ποίηση. Μια επιστροφή στην πρωταρχική αθωότητα. Ή στην πατρίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή