την ώρα που ένιωθα ασφαλής
στην πέτρινη σιγή του κόσμου
άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο
και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες
γιορταστικά πολύφωτα
ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει
την ώρα που ένιωθα ασφαλής
με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα
κι είδα μέσα στο φως να ξεπροβάλλει η τίγρη
στην πέτρινη σιγή του κόσμου
άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο
και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες
γιορταστικά πολύφωτα
ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει
την ώρα που ένιωθα ασφαλής
με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα
κι είδα μέσα στο φως να ξεπροβάλλει η τίγρη
Ωστόσο πάντα τη γλιτώνουμε από τα νύχια της! Μπορεί απλά να μας χαράσσει το πουκάμισο, να μας τραβά όμως της ξεφεύγουμε, έτσι δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχουμε παρά το ανθρώπινο χνώτο μας για να παρηγορούμε ο ένας τον άλλο από την αμείλικτη πραγματικότητα, Ευγενία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή