μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα

καθένας στον μυστικό του κήπο να ευφραίνεται
με τα δικά του παραδείσια πουλιά και δέντρα
νερά που λάμπουν με απίστευτη στιλπνότητα
κι άλλοτε με φωνές παιδιών και μουσικές
που ζωγραφίζουν όνειρα
καθένας στην ψυχή του ν' ανασαίνει
μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα
που είναι δέντρα και φωνές και μουσικές
που είναι μνήμη και όνειρο
πατρίδα

5 σχόλια:

  1. Ιορδανίδου Όλγα8 Απριλίου 2009 στις 4:57 μ.μ.

    Αν..είχα ζητήσει..κάτι για δώρο, θα έμοιαζε κάπως σαν αυτόν τον μυστικό τόπο της καρδιάς που περιγράφεις στο ποίημα.Οι σκιές του θα ήταν χρωματιστές, οι ήχοι θα είχαν κάτι από αντανάκλαση φωτός, τα πρόσωπα θα χώραγαν πολλούς.Κι όσο πιο προσωπικό θα γινόταν το βίωμα ,τόσο πιο πολύ θα άπλωνε..να μπουν οι φίλοι κι οι γνωστοί, αυτοί που μείναν κι αυτοί που φύγαν να κεραστούν..
    Υ.Γ.Ειδικά αυτό το:..συγγένεια..με αγγιξε βαθιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet9 Απριλίου 2009 στις 9:09 μ.μ.

    Με συγχωρείς που άργησα να σου απαντήσω, Όλγα μου. Είχα τις τελευταίες επείγουσες διορθώσεις για να πάει το βιβλίο μου στο τυπογραφείο.

    Νομίζω ότι, μέσα από την προσωπική μας έκφραση, όλοι μας εδώ αναζητούμε ανθρώπους που θα μπορέσουμε να ονομάσουμε φίλους. Ανθρώπους με τους οποίους έχουμε μια βαθύτερη ψυχική συγγένεια. Και μερικές φορές τους βρίσκουμε. Έστω κι αν ούτε καν γνωρίζουμε το πρόσωπο και το όνομά τους.

    Υπάρχει λοιπόν κάτι παραπάνω από το γεγονός ότι γεννήθηκες την ίδια μέρα με τον γιο μου (4 Απριλίου). Όπως και σε μερικές ακόμη περιπτώσεις φίλων σου και φίλων μου του διαδικτύου. Συγκινητικό και παρήγορο σε μια εποχή σαν τη δική μας, δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ιορδανίδου Όλγα10 Απριλίου 2009 στις 11:54 π.μ.

    Ναι..είναι.Πολύ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kanella168 Απριλίου 2010 στις 10:51 π.μ.

    Σαν συνειρμός μου ήρθε ένα δικό μου, και θέλω να στο αφιερώσω:

    Βαρκαρόλα

    Βήμα φτερό,
    σωματάκι ελαφρύ,
    στου χρόνου το τόξο
    τις ρυτίδες τεντώνω,
    το φωνάζω «μπορώ»
    χωρίς ενοχή,
    στου γεννιέμαι τ` αεράκι
    τις φασκιές μου απλώνω.
    Τις αλυσίδες τραβώ,
    του πόνου ο χορός
    κυκλικός, ζωηρός
    σα μια σούστα,
    οι αναμνήσεις θεριά
    της ζωής μου κεριά,
    που γυρνώντας
    μου τραβάνε τη φούστα.
    Κι αν μπορώ, το μετρώ
    σε κλεψύδρας διπλό
    -ρευστό το χωμάτινο μέτρο-
    κόκκος-κόκκος περνά
    κι η ψυχή μου αγκαλιά
    στου αντιθέτου συγκλίνει
    το τρέπω.
    Και συνθέτω ξανά
    με καινούρια βιολιά,
    με κιθάρες, με βιόλες και άρπα
    συγχορδίες τρελές
    συνηχήσεις παλιές
    στη καινούρια
    που πλέω πια βάρκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Poet12 Απριλίου 2010 στις 10:33 π.μ.

    Εμπνευσμένο, ανάλαφρο και χαριτωμένο, Ευγενία μου, ευχαριστώ.

    Αν μπορούσε κανείς να ανακαλύπτει ξανά τον κόσμο κάθε πρωί! Και να ξεκινάει με μια καινούρια λαχτάρα για ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή