ο κηπουρός των άστρων


εξόριστος
απ' όλους τους περιφραγμένους κήπους
φυτεύει νυχτολούλουδα σε άγριο χώμα
και τα ραντίζει με σταγόνες φως

στον ίσκιο εκείνα ενός μαντρότοιχου
κρύβουν προσεχτικά τους σπόρους τους
κι ανέμελα στον άνεμο τους παραδίδουν
μεταναστεύουν το φθινόπωρο στο αόρατο
και απροσδόκητα ξαναφουντώνουν μεγαλύτερα
το τελικό σίγμα της άνοιξης
όταν προφέρει ο χρόνος

με σκόρπιες πινελιές
στα φύλλα τους χορεύει το αύριο
κίτρινα χρώματα φούξια και μωβ
το σούρουπο φεγγοβολούν στο κούτελο

εξόριστος
απ' όλους τους περιφραγμένους κήπους
ο πρεσβευτής του εγγύτατα απρόσιτου
στη γη προσφέρει όνειρο
τον ουρανό

4 σχόλια:

  1. Ιορδανίδου Όλγα12 Μαρτίου 2009 στις 11:57 π.μ.

    Τι να τους κάνει τους περιφραγμένους κήπους το αιώνια παρόν;Εξόριστος αυτό που αναζήτησε ασφάλεια στη ζωή.Εξόριστη κι εγώ κάθε φορά που δίστασα με το άγνωστο να ανταμωθώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet13 Μαρτίου 2009 στις 12:52 π.μ.

    Ένα τυχερό παιχνίδι είναι η ζωή, Όλγα μου. Ακόμη κι όταν μας βγει, το σίγουρο έχει ελάχιστη απόδοση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kanella167 Απριλίου 2010 στις 2:50 μ.μ.

    Εγώ είμαι με τον πρεσβευτή του απρόσιτου κι ας είναι όνειρο ο ουρανός. Μακάρι βέβαια να μην ήταν, τότε θα ήμασταν άστρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet9 Απριλίου 2010 στις 4:13 μ.μ.

    Σύμφωνοι. Εύκολο όμως είναι να δει κανείς τον πρεσβευτή; Εγώ είμαι διπλωματικός ακόλουθος και μόνο τη σκιά του βλέπω κατά διαστήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή