έσχατη λάμψη των ματιών


με την έσχατη λάμψη των ματιών
εισπλέουμε στον άπειρο χρόνο
στο έλεος που συνθέτουν τα φωνήεντα της σιγής

σε μιαν άλλη διάσταση ανήκουμε τώρα
προσπελάσαμε το απαγορευμένο υψίπεδο
που εκμηδενίζει την ανθρώπινη οδύνη
κατακτήσαμε τη θάλασσα της ουτοπίας
ακούσια εγκαταλείποντας στον γρανίτη
το οπτικό πεδίο της οπισθοφυλακής

από μας δεν μπορείτε πια να ζητήσετε
ούτε μια προσωρινά παρήγορη αυταπάτη
η ψυχή μας πάλλεται και δονείται
σε χώρο της αιώνιας απουσίας
υπήρξαμε ένα παιδικό μυστικό
που συγχέεεται με τ' όνειρο
και παραμένει ανεξιχνίαστο

7 σχόλια:

  1. Ανώνυμος7 Μαρτίου 2009 στις 10:36 μ.μ.

    Ευλογημένος όποιος κατάκτησε την θάλασσα της ουτοπίας Ποιητή μου και αρνήθηκε την ενηλικότητα για ένα αιώνιο, παιδικό και ανεξιχνίαστο όνειρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet8 Μαρτίου 2009 στις 12:30 π.μ.

    Φοβάμαι ότι η θάλασσα της ουτοπίας βρίσκεται στο επέκεινα, Λίλιαν. Και τα φωνήεντα της σιγής είναι τα φωνήεντα του θανάτου.

    Αυτή είναι η ευλογία και το έλεος που τελικά δικαιούμαστε όλοι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ιορδανίδου Όλγα8 Μαρτίου 2009 στις 1:42 μ.μ.

    Από μας δεν μπορείτε πια να ζητήσετε ούτε μια προσωρινή παρήγορη αυταπάτη..
    Κι όμως την ζήτησα και την ζητώ ως ύστατη κατάθεση ψυχής..Αλήθεια, που πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet8 Μαρτίου 2009 στις 2:43 μ.μ.

    Τους παίρνει από το χέρι ο πλοηγός του απείρου με πρόσωπο σκοτεινό για να τους οδηγήσει στη θάλασσα της ουτοπίας. Εκεί που καίγονται οι ψυχές σαν άστρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το πετάλι8 Μαρτίου 2009 στις 10:27 μ.μ.

    ...περιμένοντας
    τη "μεγάλη έκρηξη"
    της ανα-δημιουργίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. kanella167 Απριλίου 2010 στις 2:45 μ.μ.

    Μακαρισμό μου θύμισε το ποίημα αυτό, μακάριοι οσοι μπορουν να αναγεννώνται τη κάθε στιγμη. "Το αενάως γίγνεσθαι..." Μακάριοι οι "μυημένοι", που ο Πλοηγός με πρόσωπο θολό (σα σύννεφο) τους πήρε από το χέρι και τους ένωσε με τ`άστρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Poet9 Απριλίου 2010 στις 4:07 μ.μ.

    Ελάχιστη επαφή έχω με τη θρησκεία και καμία με την εκκλησία, Ευγενία μου. Κι όμως από μέσα μου αναβλύζει, πιστεύω, ένα βαθύτατο θρησκευτικό συναίσθημα. Αυτό μου λέει ότι όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι δικαιούνται το καλύτερο, την ουτοπία. Μυημένοι και αδαείς. Καλοί και κακοί. ΟΛΟΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή