άλφα στερητικό



μερικές φορές χαμογελούν ανεξήγητα
δεν ενδίδουν όμως ποτέ
ασυγκίνητοι μένουν στα δάκρυά μας
απρόσιτοι
όπως ο μυστικός κρουνός
που τη νύχτα σκορπίζει στον κόσμο

οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη

3 σχόλια:

  1. το πετάλι12 Ιανουαρίου 2009 στις 5:36 μ.μ.

    α-συγκίνητοι
    α-πρόσιτοι
    ά-τρωτοι

    είναι άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet12 Ιανουαρίου 2009 στις 7:58 μ.μ.

    Η πιο σπαρακτική αίσθηση της ζωής μου υπήρξε, Νίκο, ότι δεν θα τους ξαναδώ ποτέ. Και συνεχίζει να είναι.

    Ίσως την απάντηση στο ερώτημά σου να τη δίνουν δύο ακόμη ποιήματα. Αυτό που μόλις ανάρτησα και εκείνο που θα προσθέσω αύριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Poet12 Ιανουαρίου 2009 στις 11:23 μ.μ.

    Mερικές φορές μένω άναυδος μπροστά στις εκπληκτικές εμπνεύσεις σου, Τζούλια. Αυτή η φοβερή εικόνα τα λέει όλα. Το ίδιο μου είπε σήμερα το πρωί η Λίνα για την εικόνα σου στο ποίημα Κρότος του Θέμη Λιβεριάδη.

    Λοιπόν. Το καλό να λέγεται. Αποτελεί στοιχειώδη εντιμότητα και όλα τ' άλλα περιττεύουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή