ο θάνατος του ποιητή, 2

μια πέτρα θ' απομείνω
ολοστρόγγυλη
που ρούφηξε άπληστα το φως
των παιδιών τις τρελές φωνές
αγριόχορτα και μικρά λουλούδια
χωρίς δισταγμό τον ιδρώτα του περαστικού
στις φλέβες της το δάκρυ που κυκλοφορεί
διάφανο σαν διαμάντι
μια πέτρα που κάποτε θα χτίσει
γειτονιές του δικού της ήλιου
μια πέτρα που τώρα αναπαύεται
στην ήρεμη ζεστασιά του δειλινού
κι έρχονται με το βάδισμα της πεταλούδας
κάτασπρη
οι γάτες ν' ακουμπήσουν την κοιλιά τους
με τη φωτιά της γλώσσας ηδονικά να γλείψουν
τα μπροστινά τους πόδια

μακριά η μέρα παραδίδεται βουβή
καθώς καινούριο μέσα μου μπουμπουκιάζει το φως