tag:blogger.com,1999:blog-8698838756208927532.post9086042043654179610..comments2023-04-25T23:45:15.972+03:00Comments on ο πλοηγος του απειρου: στα μαύρα σύνοραΤζούλια Φορτούνηhttp://www.blogger.com/profile/11184191192838970554noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-8698838756208927532.post-26992222613384677772012-07-19T13:10:36.175+03:002012-07-19T13:10:36.175+03:00Βαϊα μου, το ωραίο ποίημα θα σου απλώνει πάντα το ...Βαϊα μου, το ωραίο ποίημα θα σου απλώνει πάντα το χέρι αλλά εσύ ελπίζω να βρίσκεσαι όχι στα μαύρα σύνορα, μα στα γαλάζια. Αυτός ο ορίζοντας, αυτή η προοπτική, αυτό το μέλλον αρμόζει στα ωραία σου νιάτα. <br /><br />Σε ευχαριστώ, γλυκιά μου. Καλό καλοκαίρι.Poethttps://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8698838756208927532.post-67841482079594687892012-07-19T11:00:43.702+03:002012-07-19T11:00:43.702+03:00Περίεργες οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα των τ...Περίεργες οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα των τελευταίων ημερών. Μια ανακατάταξη, μια αλλαγή πλεύσης και δεν ξέρω τί, πού, πώς... είμαι και βρίσκομαι. <br /><br />Κι έρχεται ένα ωραίο ποίημα και μου απλώνει το χέρι. Και τώρα ξέρω πως δεν μπορεί, εκεί βρίσκομαι, στα μαύρα σύνορα.<br /><br />Επιμένω, εξαιρετική η αίσθηση του ποιήματος με την φωνή του ποιητή. <br /><br />Καλημερένια!η κοπέλα με το καναρινί φόρεμαhttps://www.blogger.com/profile/15935778322910336786noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8698838756208927532.post-45782044990515604042012-07-14T19:42:10.037+03:002012-07-14T19:42:10.037+03:00Σύμφωνοι, Μαρία μου. Υπάρχει και η αρχή της αφθαρσ...Σύμφωνοι, Μαρία μου. Υπάρχει και η αρχή της αφθαρσίας της ύλης. Τίποτα δεν χάνεται ολοκληρωτικά, τίποτα ... εκτός από τη μοναδική και ανεπανάληπτη ατομικότητά μας. Εκείνη που δημιουργήθηκε από μια μοναδική κληρονομικότητα και ένα μοναδικό περιβάλλον. <br /><br />«Θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα/ θα ανακαλύψουμε και πάλι τις πρώτες λέξεις/ και θα προφέρουμε περήφανα κάθε ελάχιστον αυτονόητο/ στη γνώση μάταια θα αναζητήσουμε τον κόσμο/ θα περιπλανηθούμε στους μεγάλους δρόμους/ με τις σειρήνες μέσα στην ομίχλη/ και κάποτε έκθαμβοι θα συναντήσουμε την πρώτη μας αγάπη/ στα μάτια μας θα αστράφτει η ίδια προαιώνια λάμψη/ τίποτα δεν θα θυμηθούμε και τίποτα δεν θάχουμε ξεχάσει».Poethttps://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8698838756208927532.post-12163795152604296712012-07-14T16:57:14.076+03:002012-07-14T16:57:14.076+03:00Επιβιώνει μέσα μου ποιητή ένα κάτοπτρο, ακριβώς εκ...Επιβιώνει μέσα μου ποιητή ένα κάτοπτρο, ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να οριοθετούνται σύνορα. Για να πεισθώ, μάλλον πως, δεν υπάρχουν. Πως το "υπάρχων" μας, δεν σταματάει πουθενά, ούτε μετά την ύλη. Πολλαπλασιάζεται στο άπειρο.<br /> <br />Αισιοδοξώ να μην σπάσει το κάτοπτρο. Άλλωστε, κανείς δε γνωρίζει πόσο κοντά στα σύνορα κατοικεί η ανάσα του. Ή μήπως όχι;Μαρια Τζιατζιουhttps://www.blogger.com/profile/03312342083862894670noreply@blogger.com