ψάχνω
στα ράφια μου παλιά βιβλία
γκρίζα
και σιωπηλά μέσα στα χρόνια
παρά
τα τόσα αδέρφια τους τριγύρω
βιβλία
παραμελημένα
ξεχασμένα
να
λαχταράνε ένα βλέμμα
το
χάδι μου και την ανάσα
με
τα κρυμμένα ποιήματα
και
πάλι να δακρύζουν
όπως
την άνοιξη εκείνη
που
είχαν δει πρώτη φορά το φως
ζούμε
όλοι μαζί σ’ αυτό το σπίτι
εμείς
με τα πολλά παιδιά μας
κι
οι φίλοι από κάθε εποχή
κάθε
γωνιά του κόσμου
μια
αγαπημένη οικογένεια
στην
περιπέτεια της ψυχής
μάλιστα
κατά διαστήματα εγώ
σκουπίζω
επιμελώς
τα
ίχνη του αίματος στα ράφια
(από τη συλλογή Κόκκινες πηχτές σταγόνες, 2019)
σα φίλοι κι αυτά, μένουν στην άκρη για καιρό, λίγο απο κούραση λίγο απο ανάγκη για κάτι καινούργιο.. την πραγματική απώλεια όμως την καταλαβαίνουμε σ' εκείνο το αίμα το σκουπισμένο...
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ !