ένα
φτερούγισμα είναι το ποίημα
μια
λάμψη μια στιγμή
που
διαφεύγει από τη σκέψη
εξατμίζεται
στα μάτια
μάταια
πλέον το αναζητάς
στον
άνεμο ξαναγυρίζει εκείνο
σε
μιαν αχτίδα πρωινή της άνοιξης
ξαναγυρίζει
στο μυστήριο του
το
στιγμιαίο χαμόγελο
π’
άγγιξε την ψυχή σου
έχει
τώρα χαθεί για πάντα
(από τη συλλογή Φλόγα απ' τη στάχτη, 2017)
Αγαπητέ Poet κάτι με έκανε απόψε να επιστρέψω σαν τον ξενιτεμένο που γυρίζει στον τόπο του και να χτυπήσω γνώριμες πόρτες παλιών ιντερνετικών φίλων. Με χαρά μου ανακαλύπτω πως χρόνια τώρα πιστός στη γραφή σου είσαι εδώ... την καλησπέρα μου και πάλι ιντερνετικέ φίλε από τα παλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις τώρα είδα το σχόλιο σου, Φωτεινή μου, και χάρηκα πολύ ! Οι περισσότεροι παλιοί φίλοι έχουν αποσυρθεί από τα ιστολόγια και αρκετοί από αυτούς, όπως κι εγώ, είναι από χρόνια στο facebook. Εγώ επιμένω, όπως κι εσύ ! Ναι είσαι καλά, καλό υπόλοιπο καλοκαίρι !
ΑπάντησηΔιαγραφή