Λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα

                                                          

                                                                                  ένας μικρός Χριστός
                                                                                  γεννιέται πάλι αύριο
                                                                                    μόνος στον κόσμο
                                                                                  ένας μικρός Χριστός
                                                                         που ζωγραφίζει θαμπά στο τζάμι
                                                                                   δέντρα για τα παιδιά
                                                                                  καράβια για τα όνειρα
                                                                                ένα παραμύθι της αγάπης
                                                                                 για τους απελπισμένους

                                                                                            παραμονή
                                                                          και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
                                                                         στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα



                                                                 (από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...78ο - πεπρωμένο

                                                                                 σε μια ρωγμή του τοίχου
                                                                                σε μια σχισμή του βράχου
                                                                                   στην έρημο άγριο φυτό
                                                                                 να ζήσω ήμουν ταγμένος
                                                                                           και ν' ανθίσω

                                                                                  με τα ελάχιστα της γης
                                                                                και τα πιο λίγα τ' ουρανού
                                                                                      με το βαθύ γαλάζιο
                                                                                          και το κόκκινο
                                                                                     με το δικό σου χνώτο

                                                                                     να φλέγομαι ταγμένος
                                                                             να φλέγομαι και να ονειρεύομαι
                                                                                 με όλες τις αισθήσεις μου
                                                                                         με την ψυχή μου

                                                                            θα 'ναι δικός μας αύριο ο κόσμος

                                                                     (από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 77ο - το ωραίο ψέμα

                                                                    κοιτάζω εκστατικά

                                                                τα θαύματα του κόσμου

                                                      σκόρπια στα καθημερινά μου βήματα

                                                                κρυμμένα στ’ ολοφάνερο

                                                             σε αυτονόητο μεταμφιεσμένα

                                                                   κοιτάζω εκστατικά

                                                              τα μυστικά και θαύματα

                                                            ηδονικά διαβάζω λέξη-λέξη

                                                          το αιώνιο παραμύθι της ζωής

                                                           κι εγώ ταγμένος να προσθέτω 

                                                                    μια φράση εδώ

                                                                ένα στίχο παρακάτω

                                                                σαν έτσι να εξορκίζω

                                                             τον πόνο και τον θάνατο

                                                     σαν έτσι να πιστεύω το ωραίο ψέμα

                                                             ένα χάδι ή ένα χαμόγελο

                                                        πριν σβήσουν όλα στο σκοτάδι

                                                                 (από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 76ο - Για πάντα

                                                             ένα ανοιξιάτικο λουλούδι

                                                        μέσα από τη σχισμή του βράχου

                                                                    μία παρήγορη

                                                        μια συγκινητική ψευδαίσθηση

                                                             πάνω απ’ την άβυσσο

                                                                το ξέπνοο θήραμα

                                                                    όταν για λίγο

                                                              αναζητά τη θαλπωρή

                                                             σε καταφύγιο μυστικό

                                                     όταν σ’ ένα κρυστάλλινο ποτήρι

                                                                χωράει η θάλασσα

                                                          στα μάτια σου ο ουρανός

                                                     και στην καρδιά το πεπρωμένο

                                                        όταν τον θάνατο η αγάπη

                                                   σε επιτύμβια στήλη υπερβαίνει

                                                  χαμογελάνε μελαγχολικά οι θεοί

                                                              μες στην ομίχλη

                                                         σαν να ζητάνε εκείνοι

                                                          τη δική μας επιείκεια

                                    (από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα...75ο-αχώριστοι

 

                                                     τα πρωινά με τη βροχή του φθινοπώρου

                                                        και τα πιο κρύα εκείνα του χειμώνα

                                                               όταν είμαι μόνος στο σπίτι

                                                      και τα ηλεκτρονικά τριγύρω ησυχάζουν

                                                       βλέπω συχνά μπροστά μου στο χαλάκι

                                                          να είναι μισοξαπλωμένο ένα αγόρι

                                                         παιδί της γειτονιάς και της πλατείας

                                                          μ’ ένα σωρό σημάδια στα καλάμια

                                                               διαβάζει ένα βιβλίο σιωπηλά

                                                            άλλοτε παίζει μόνο με το τίποτα

                                                                   κι άλλοτε αφαιρείται 

                                                                σαν κάτι να ονειρεύεται

                                                             κάτι να βλέπει ή να θυμάται

                                                      ποτέ του δεν ρωτάει για τους γονείς του

                                                        πού είναι τ’ αδέρφια του και οι φίλοι

                                                                   ποτέ του δεν ρωτάει

                                                                 πού είναι αυτό το ίδιο

                                                                      δεν μου μιλάει

                                                               ούτε μου δίνει σημασία

                                                         μα όταν σπάνια στρέφεται σε μένα

                                                         το λυπημένο βλέμμα του σημαίνει

                                                              εγώ ποτέ δεν θα σ’ αφήσω

                                                          έτσι λοιπόν περνάμε εμείς οι δύο

                                                    τα πρωινά με τη βροχή του φθινοπώρου

                                                       και τα πιο έρημα εκείνα του χειμώνα

                                                         μόνοι, μαζί κι αχώριστοι για πάντα

(από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)