πόσοι και πόσοι αγάπησαν
και χάθηκαν σ’ αυτή την πόλη
κι άφησαν ένα φως παράξενο
σαν απ’ τα μάτια τους θαμπό
σε ρημαγμένες πέτρες
παιδιά της
προσφυγιάς στα καλντερίμια της
με τον
απέραντο καϋμό της μνήμης
στους λόφους
και τις φτωχογειτονιές
γύρω απ’ τον
κόλπο
λάμπουν
εκστατικά τα ερείπια από τότε
ένα παράξενο
ψηφιδωτό της ιστορίας
κάστρα και
μαυρισμένα ξύλα
αόρατα
τζαμιά, συναγωγές,
αψίδες,
μακεδονικά κτερίσματα,
τάφοι και
εκκλησιές βυζαντινές μέσα στο χώμα
φαντάσματα
που ψιθυρίζουν μυστικά
απ’ την αρχή
του χρόνου
εδώ το
σούρουπο ανατέλλουν οι ψυχές
κόκκινος
ήλιος, σύννεφα
που
παιχνιδίζουν με τον άνεμο στον ουρανό
στο
άπειρο που ονειρεύονται και ταξιδεύουν
(από τη συλλογή Ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα - 32 ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη, 2013)
