να ξαναγεννηθούμε
με το δικό σου χάραμα ν' ανθίσει ο κόσμος
να ξαναγεννηθούμε
σύννεφο εσύ κόκκινο στον ουρανό
άγγιγμα και ταξίδι εγώ σαν άνεμος
να ξαναγεννηθούμε
θάλασσα εσύ των τροπικών
κι εγώ νησί μοναχικό στον κόρφο σου
δάσος εσύ, βελούδινο σκοτάδι
κι εγώ τ' αγρίμι που προφέρει
με το χνώτο του τις μυστικές σου λέξεις
αγνοί, αθώοι, αθάνατοι
εσύ κι εγώ ψυχή και φως
(από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας, 2007)
Ο Poet είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερή εικόνα!
4 Σεπτεμβρίου 2009 - 10:29 μ.μ.
H Χαρά Ναούμ είπε...
Ναι...η εικόνα της νονάς μου είναι εξαίσια...
όπως κι η προηγούμενη (ξέχασα να το πω).
"νησί μοναχικό στο κόρφο σου"...
Τίποτε άλλο δεν θέλω για την ώρα απ' αυτό το υπέροχο ποίημα.
Μόνο μ' αυτό το στίχο να κοιμηθώ απόψε.
Μέχρι αύριο που θα ξαναπεράσω να διαβάσω εκ νέου αυτή την γλυκύτατη, τρυφερότατη μάχη ανάμεσα στο "εγώ" και το "εσύ", Ποιητή.
Καλό σου βράδυ....
4 Σεπτεμβρίου 2009 - 10:51 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Σκοπός της γλυκύτατης, τρυφερότατης μάχης ανάμεσα στο «εγώ» και το «εσύ» είναι να λιώσουν το ένα μέσα στο άλλο και να μετουσιωθούν σε «ένα». Για πάντα.
Ουτοπικό; Ε, ναι, γλυκύτατη μικρή χορεύτρια των λέξεων, τι άλλο;
Καλό σου βράδυ.
4 Σεπτεμβρίου 2009 - 11:26 μ.μ.
Η μωβ είπε...
"δάσος εσύ, βελούδινο σκοτάδι
κι εγώ τ' αγρίμι που προφέρει
με το χνώτο του τις μυστικές σου λέξεις"
Κάθε φορά που διαβάζω ένα ποίημά σου τελικά, λέω ότι αυτό είναι από τα ωραιότερά σου... Πώς γίνεται αυτό μου λες;
4 Σεπτεμβρίου 2009 - 11:27 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Είναι πολύ απλό. Είσαι η ιδανική αναγνώστρια των ποιημάτων μου.
5 Σεπτεμβρίου 2009 - 12:49 π.μ.
Η fotini είπε...
αγνοί, αθώοι, αθάνατοι
εσύ κι εγώ ψυχή και φως
οπως του πρεπει του ερωτα
οπως μοναχα δυο ψυχες
ξερουν να +δαυλιζουν
την καψα της καρδιας τους
τη λαβα της ανασας τους
χαρηκα που σε ανακαλυψα
με μαγεψες
καλο βραδυ ποιητα
6 Σεπτεμβρίου 2009 - 1:53 π.μ.
Ο Poet είπε...
Οι τέντες ανεμίζουν στις απέναντι οικοδομές. Η σκοτεινή και βροχερή και απόλυτα μελαγχολική, η φθινοπωρινή σήμερα πόλη των φαντασμάτων σε χρειάζεται, Φωτεινή. Κι εγώ χάρηκα που μου έδωσες την ευκαιρία να ανακαλύψω το ιστολόγιό σου. Έχουμε μια ωραία παρέα εδώ και θα είναι χαρά μας να είσαι μέλος της.
Καλημέρα και καλή συνέχεια.
6 Σεπτεμβρίου 2009 - 10:50 π.μ.
Η 50fm είπε...
Ποιητή μου,
τι θαυμάσιος κόσμος, ο κόσμος σου!
7 Σεπτεμβρίου 2009 - 8:48 π.μ.
Ο Poet είπε...
Μόνο για κείνους που έχουν μάτια για να δουν, Ουρανία μου. Σαν τα δικά σου.
7 Σεπτεμβρίου 2009 - 11:34 π.μ.
Η 50fm είπε...
"Ονειρα κι όνειρα ήρθανε
Στα γενέθλια των γιασεμιών
Νύχτες και νύχτες στις λευκές αϋπνίες των κύκνων
Η δροσιά γεννιέται μεσ'στα φύλλα
Οπως μεσ'στον απέραντο ουρανό
Το ξάστερο συναίσθημα"
Ελύτης
Ποιητή μου,σε ευχαριστώ!
7 Σεπτεμβρίου 2009 - 7:52 μ.μ.
Η pandora είπε...
"αχ για να γεννηθείς εσύ, κι εγώ, γι' αυτό, για να σε συναντήσω...
γι' αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου..."
:):)
καλό βράδυ ποιητή...
8 Σεπτεμβρίου 2009 - 11:00 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Να είσαι 24 χρονώ, να σε λένε Ηλιάνα, να τραγουδάς ωραία και να 'χεις χίλια δυο άλλα δώρα στο κουτί σου, να ζείς στην πόλη των φαντασμάτων, να έχεις φίλη ένα ξωτικό και να έχει γίνει ο κόσμος για να σε συναντήσει ένα παληκάρι !!! Σκέφτηκες ποτέ πόσο τυχερή είσαι, μικρή μου;
Καλή σου μέρα.
9 Σεπτεμβρίου 2009 - 12:24 μ.μ.
Η pandora είπε...
Ποιητή σ' ευχαριστώ πολύ...
με κάνεις να βλέπω τα πράγματα πολύ αισιόδοξα... :):)
(σε μια περίοδο δύσκολη :P)
όλη η τύχη των ανθρώπων είναι ο πλούτος της φαντασίας τους και ο γαλαξίας που κρύβουν μέσα τους...
θα σου αφιερώσω άλλο ένα στιχάκι :
"Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νούς μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει..."
:)
καλό απόγευμα ποιητή... :)
10 Σεπτεμβρίου 2009 - 1:58 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Μπράβο, Ηλιάνα, αυτή είναι μια καλή αρχή. Να δραπετεύεις με τη φαντασία σου από τις κάθε είδους φυλακές. Επόμενο βήμα, πολύ πιο δύσκολο, να δραπετεύσεις και στην πραγματικότητα. Να βαδίσεις τον δικό σου δρόμο και να δεχτείς το κόστος, όποιο κι αν είναι.
Καλό απόγευμα.
10 Σεπτεμβρίου 2009 - 3:11 μ.μ.