είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
ήχους του κάποτε στον άνεμο σκορπίζω
με το δικό μου όνομα
γράφω για τον δικό σας πόνο
που ούτε δικός μου είναι ούτε δικός σας
δεν είμαι εγώ λοιπόν που σας μιλώ
γιατί εγώ είμαι όσα μου δόθηκαν
γιατί εγώ δεν ξέρω καν ποιος είμαι
τώρα απομένει να επιστρέψω
εκεί που κάποτε ξεκίνησα
να επιστρέψω εκεί που οφείλω
το εγώ που είμαι
και που ποτέ δεν γνώρισα
(από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999)
Η pandora είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα καλύτερά σου Τόλη μου! (υποκειμενικές πάντα οι κρίσεις).
25 Απριλίου 2009 - 3:01 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Έτσι νομίζω κι εγώ, Λίλιαν. Μια στιγμή επίγνωσης, βαθύτερης αλήθειας.
25 Απριλίου 2009 - 6:44 μ.μ.
Ο προφήτηs είπε...
να επιστρέψω εκεί που οφείλω
το εγώ που είμαι
και που ποτέ δεν γνώρισα
και αν το γνώρισες όσο ήσουν εκεί; όσο ήσουν μέρος της ζωής της;...κανένας δε θα μάθει... επιστροφή στο εγώ...
υπέροχη ανάρτηση...χαίρομαι που σε βρήκα..
26 Απριλίου 2009 - 3:21 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Ευχαριστώ και καλωσόρισες, προφήτη.
Σε όλα τα βασικά ερωτήματα της ύπαρξής μας δεν υπάρχει απάντηση. «Η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς μονοπάτι», όπως λέει ο Κρισναμούρτι. Είμαστε καταδικασμένοι σε μια αιώνια αναζήτηση μέσα σε πηχτό σκοτάδι.
26 Απριλίου 2009 - 8:13 μ.μ.
Blogger Ο/Η Carpe diem είπε...
Δεν θα το σχολιάσω ακριβώς..Με ξεπερνά..Το' χω σαν σπάνια μνήμη της ψυχής που προέκυψε σε επώδυνες στιγμές διαύγειας.Που , καθώς είμαι λίγη τόσο συχνά, αδυνατώ να μετουσιώσω σε διάρκεια..Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις Τόλη.
26 Απριλίου 2009 - 9:55 μ.μ.
Ο Margo είπε...
Να πω και εγώ την υποκειμενική μου άποψη; Απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει και όχι μόνο δικά σου!
Μάλιστα είναι το πρώτο ποίημα που διάβασα στη κόρη μου. Μου ζήτησε να της το διαβάσω πολλές φορές και όταν τελείωσε η απαγγελία.. μου συστήθηκε και μου είπε ευχαριστώ!!! (είναι 3,5 χρονών)
28 Απριλίου 2009 - 12:34 π.μ.
Ο Poet είπε...
Όλοι μας είμαστε «λίγοι τόσο συχνά», Όλγα μου. Αν όμως αρπάξουμε τη μέρα, αν αρπάξουμε τη στιγμή που σπινθηρίζει, η λάμψη αυτή μπορεί να μείνει για μας και για τους άλλους.
Χαίρομαι πολύ που είσαι φίλη μου.
28 Απριλίου 2009 - 1:28 π.μ.
Ο Poet είπε...
Σ' ευχαριστώ, Margo μου. Τώρα θα πω κι εγώ την υποκειμενική μου άποψη.
Σήμερα το μεσημέρι μ' έκανε λιώμα ένα αγγελούδι δύο-τριών χρόνων που, όταν με είδε να γυρίζω φορτωμένος από το σούπερμάρκετ, μου είπε :«η πόρτα είναι κλειδωμένη, να σας την ανοίξω εγώ;» Κι άπλωσε το χεράκι του με τα κλειδιά.
Νιώθω εντελώς ανυπεράσπιστος μπροστά στα παιδιά. Όπως μπροστά στη ζωντανή ποίηση, όπως μπροστά στο θαύμα.
28 Απριλίου 2009 - 1:38 π.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Με θάμπωσε η εικόνα σου, Τζούλια. Σ' ευχαριστώ.
28 Απριλίου 2009 - 1:41 π.μ.
Blogger Ο/Η "ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ" είπε...
Εδώ βρίσκεις τα ομορφότερα!
Τόλη, σου εξομολογούμαι...αυτό είναι ποίηση κατά την ταπεινή μου Ολγίστικη άποψη...
Έχεις την απεριόριστη εκτίμησή μου για αυτό που είσαι!
28 Απριλίου 2009 - 10:58 π.μ.
Η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα... είπε...
Το δικό μου τίποτα ευχές ήρθε να αφήσει...
Χρόνια Πολλά-Χριστός Ανέστη ποιητή μας!
28 Απριλίου 2009 - 11:35 π.μ.
Ο Poet είπε...
Σ' ευχαριστώ, Όλγα του Χαρταετού.
Και παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τη συλλογή διηγημάτων μου, Ο δρόμος για την Ουρανούπολη, 2008:
«Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι έχω κάνει τόσα λάθη στη ζωή μου; Από μεγάλα έως τεράστια, χονδροειδή, μεσαίου μεγέθους και μικρότερα. Όχι μόνο πρωτότυπα ούτε απλές επαναλήψεις, αλλά ολόκληρα σίριαλ λαθών με αναρίθμητα επεισόδια. Και όλα τα βιβλία μου δεν είναι παρά κεφάλαια από το ένα και μοναδικό βιβλίο με γενικό τίτλο "Η θλιβερή ιστορία των λαθών μου"».
28 Απριλίου 2009 - 11:59 π.μ.
Ο Poet είπε...
Γεια σου, κοριτσάκι με το καναρινί φόρεμα. Ε, η αγάπη δεν είναι τίποτα, η αγάπη είναι κάτι. Να είσαι καλά.
28 Απριλίου 2009 - 12:03 μ.μ.
μ.
Ο "ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ" είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλοηγέ του απείρου,
επειδή αποφεύγω να κάνω λάθη τώρα που μεγάλωσα (ήρθε μόνο του)σε αντίθεση με νεανικότερα χρόνια, που λές και στόχευα μόνο αυτά,συγκινούμαι όταν υπερασπίζονται οι άνθρωποι τα λάθη τους και τους δίνουν την ανάλογη σημασία!
Με συγκινεί λοιπόν που δεν αποφεύγεις τα λάθη σου...
Λέω να ξεκινήσω δειλά-δειλά ένα προσωπικό μπλογκ που θα μπορώ να μοιράζομαι και να εκτίθεμαι με πιο "λανθασμένο" τρόπο ίσως...
Δεν σου κρύβω ότι παλιότερα τα λάθη μου τα μετέφραζα σε νίκες,κάτι σαν κόντρα στα στερεότυπα κ.λ.π
Αρκετά με τη φλυαρία μου...καλό μεσημέρι!
ΟΛΓΑ
28 Απριλίου 2009 - 2:26 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Όταν σκέφτηκα αυτόν τον τίτλο, Όλγα μου, για την ποιητική συλλογή του 1986, πράγματι είχα την υπεροψία να νομίζω ότι ο πλοηγός του απείρου είμαι εγώ, με την ενορατική ποιητική μου ιδιότητα. Μερικά χρόνια αργότερα φωτίστηκα ξαφνικά. Συνειδητοποίησα ότι πλοηγός του απείρου είναι ο θάνατος (ή ο θεός), εκείνος που τόσο συντριπτικά μας υπερβαίνει. Εκείνος που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει πίσω στην πατρίδα. Για να ανακαλύψουμε και πάλι με τα τυφλά μας μάτια την ουτοπία που μας καθορίζει και δεν μπορούμε παρά να ονειρευόμαστε.
Έκανα πολλά λάθη, Όλγα, και πώς να τα υπερασπιστώ; Απλώς τα ομολογώ. Μου φαίνεται όμως πως ήταν αναπόφευκτα. Με τόση οργή για τις συνθήκες της ζωής μας, με τόση φλόγα, τόσο πάθος, πώς θα μπορούσα να τα αποφύγω; Μπορώ να πω ότι έκανα εκείνο που ήμουν ταγμένος να κάνω. Σωστό ή λάθος.
Να κάνεις το προσωπικό σου ιστολόγιο. Εγγράφομαι ήδη ως ο πρώτος τακτικός αναγνώστης του. Κι αν είσαι πραγματικά διατεθειμένη να «εκτεθείς», μαζί σου κι εγώ. Ξεκάθαρα και απροκάλυπτα. Αυτή η φλόγα δεν θα σβήσει και η περιπέτεια της ζωής μας δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Να είσαι καλά.
28 Απριλίου 2009 - 3:53 μ.μ.
Blogger Ο/Η "ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ" είπε...
Όλα όσα λες είναι σπουδαία!
Σε ευχαριστώ για την εμψύχωση.
Φεύγω αύριο με τον Κώστα (Θεσσαλονικιό)για την Άνδρο. Υπάρχει εκεί ένας αγαπημένος χώρος μικρός αλλά παραδεισένιος, με θέα απέραντη θάλασσα.
Είναι πηγή έμπνευσης,βαθιά ανάσα, εκεί ζωγραφίζουμε,γράφουμε,υπάρχουμε τόσο δυνατά!
Είσαι καλεσμένος όποτε μπορείς.Είμαι σίγουρη θα σ΄αρέσει πολύ.
Εκεί λοιπόν θα σχεδιάσω το μπλογκάκι και θα βγάλω φωτογραφίες να σου δείξω για να σε δελεάσω να αποφασίσεις μια απόδραση.
Καταπληκτική η συνεργασία σου με την Τζούλια.
Να είσαι πολύ-πολύ καλά!
ΟΛΓΑ
28 Απριλίου 2009 - 7:34 μ.μ.
.
Η μωβ είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα"
το κόκκινο και το μπλε συνθέτουν το μωβ της ζωής μου...
τα χρώματα που μου δόθηκαν...
Τόλη φτιάχνοντας εικόνες για τα ποίηματά σου νιώθω να πλοηγούμαι στο άπειρο...αίσθηση μοναδική, ανεκτίμητη
Όλγα μου σ΄ευχαριστώ...η δεύτερη αναγνώστριά σου θα είμαι εγώ
28 Απριλίου 2009 - 11:01 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Σ' ευχαριστώ θερμά, Όλγα μου. Πολύ θα ήθελα να πάω για ένα διάστημα σε ένα νησί όπως η Άνδρος, που την έχω γνωρίσει και την αγαπάω. Υπάρχει και η ανοιχτή πρόσκληση της Λίνας, που κι εκείνη έχει σπίτι εκεί. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν ταξιδεύω. Βλέπεις, από τα τραύματα της ζωής δεν γεννιέται μόνο η ποίηση αλλά και φόβοι, αναστολές.
Η συνεργασία μου με τη Τζούλια είναι πράγματι εξαιρετική. Είναι μεγάλη χαρά για μένα που τη γνώρισα εδώ στο διαδίκτυο.
Χαιρετισμούς στον Κώστα. Να περάσετε καλά.
29 Απριλίου 2009 - 1:20 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Πώς να περιγράψει κανείς μια τέτοια αίσθηση, Τζούλια; Μπορεί μόνο να τη νιώσει αλλά να νιώσει και τον άλλο που συντονίζεται στο ίδιο μήκος κύματος, στο ίδιο χρώμα.
Μεγάλη τύχη αυτό, μεγάλο προνόμιο.
29 Απριλίου 2009 - 1:27 μ.μ.
Ο 50fm είπε...
Καταλαβαίνω Τόλη μου...σε ευχαριστώ για τις αλήθειες σου.
Έκπληξη!!! Κάτι ξεκίνησα για αρχή,
Θα βελτιωθώ, το υπόσχομαι!
Τρέχω σαν παιδί να το μοιραστώ με σένα και την Τζούλια.
Σας έχω στην καρδιά μου!
Έχεις χαιρετισμούς και το θαυμασμό του Κώστα.
Ποια να είμαι άραγε;
29 Απριλίου 2009 - 3:20 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Σκάλωσε ο χαρταετός σου στα σύρματα; Καλοτάξιδο. Πάω να ρίξω μια ματιά πριν τη σιέστα.
Χαιρετισμούς στον Κώστα και έχε υπόψη σου ότι ο αετός του διαδικτύου που ονομάζεται Τζούλια μπορεί, αν θέλεις, να σε βοηθήσει.
29 Απριλίου 2009 - 3:57 μ.μ.
Blogger Ο/Η το πετάλι είπε...
"ήχους του κάποτε στον άνεμο σκορπίζω"
από τις κορυφαίες δημιουργίες σου, Τόλη
29 Απριλίου 2009 - 9:29 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Εξαιρετική προσπάθεια για να σε συγχωρήσω που λείπεις τόσες μέρες, Νίκο.
29 Απριλίου 2009 - 10:20 μ.μ.
Blogger Ο/Η kanella16 είπε...
Εξαιρετική η ανάρτηση, δε ξέρεις πόσο με συγκίνησε κι είμαι σε δημόσιο υπολογιστή...Βλέπω μέσα στα ποιηματά σου που εμπεριέχουν συχνά "τον απέναντι" γιατί αυτά που μας δίνονται είναι από το Αλλον μέσα μας.Μακάρι να επιστρέφαμε έτσι ευκολα στο παιδί μέσα μας, που δε το γνωρίζουμε όμως αυτό με τη σοφία του μας ξέρει τόσο καλά..
8 Απριλίου 2010 - 11:11 π.μ.
Ο Poet είπε...
Οι ρίζες μας είναι κοινές όπως κοινός είναι και ο προορισμός μας, Ευγενία μου. Έχω από καιρό συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν μας ανήκει. Είμαστε μικρά παιδιά στο έλεος του ουρανού. Κι αυτή η βαθιά αίσθηση της κοινής καταγωγής και της κοινής μοίρας, αυτή η αδερφοσύνη, είναι κάποιου είδους παρηγοριά και λύτρωση. Όπως και η συγκίνησή σου.
12 Απριλίου 2010 - 11:08
Ανάρτησα τμηματικά τα σχόλια που έγιναν κατά την αρχική ανάρτηση του ποιήματος το 2009 γιατί αλλιώς δεν γίνονται δεκτά λόγω της έκτασής τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω να επαναλαμβάνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ είΣαι, Τόλη, όσα σου δόθηκαν
κι εγώ παρα-δόθηκα στη σαγήνη των συγκεκριμένων στίχων σου,
από τότε που τους πρωτοδιάβασα.
Φιλοσοφία και μεταφυσική πάνε αντάμα.
ΥΓ. Διαβάζοντας όλα τα προηγούμενα σχόλια,
βλέπεις διάφορες οπτικές γωνίες
και λιγάκι από τον ψυχισμό του καθενός που σχολιάζει.
Όλοι, όμως, συμφωνούν πως πρόκειται για ένα εκπληκτικό ποίημα.
Εγώ τώρα, στην αρχή δεν ήθελα να πω τίποτα.
Μόνο να σωπάσω και να (ξανά)-σκεφτώ.
Τελικά, νίκησε κατά κράτος η φλυαρία μου.
Ακόμη και η «φλυαρία» σου είναι ευπρόσδεκτη, Κική μου. Ιδίως σε ένα ποίημα τόσο αγαπημένο, κάτι σαν λάμψη ξαφνική, σαν αποκάλυψη για μένα. Μην με ξεχνάς λοιπόν !
ΑπάντησηΔιαγραφή