Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...28ο - Άφυτος, 2

είναι γλυκό το φως

αιώνες που ωρίμασε στην απουσία

και αναδύεται τώρα σε αρχαία ερείπια

αστράφτουν γύρω τα ταπεινά του κόσμου

φύλλα ζουζούνια αγριόχορτα

μια σαύρα ακίνητη στο πρόσωπο της πέτρας

σαν προσευχή η μοναχική γυναίκα

στον δρόμο που ανεβαίνει προς τα μνήματα

ανάμεσα σε ξαφνικά λιλά και κίτρινα

είναι γλυκό το φως

μετά το ατέλειωτο ταξίδι στο σκοτάδι

και η μικρούλα έρημη εκκλησιά

με το θαμπό της κόκκινο

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 27ο - την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας

την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας

εισπλέει αθόρυβα

στις γκρίζες γειτονιές του κόσμου

ο μέλλων χρόνος ως πέλμα αιλουροειδούς

ελεύθερο

το πάνσοφα αθώο βλέμμα των νηπίων

στον παρελθόντα χρόνο εναποθέτει

τα πορφυρά ενδύματα της εξουσίας

από το άλφα ως το ωμέγα

ευθύς τα γράμματα ενώνονται και ενοποιούνται

στο σχήμα του ήλιου ανατέλλουν τα παράθυρα

αρχαίοι λινοτύπες

συνθέτουν τίτλους με λευκά πουκάμισα

και κάτω από τα υψωμένα χέρια

το αύριο έκθαμβοι αναγγέλλουν στους εξώστες

κορίτσια αστραφτερά σαν χελιδόνια

με το άπειρο ολοζώντανο στα μάτια τους

στις στέγες αιωρούνται

και τα ερωτικά προαύλια

φωτιά από σύννεφα απλωμένη στα μαλλιά τους

συστάδες δέντρων διαρρηγνύουν την άσφαλτο

και σιωπηλά αναδύονται στο φως

έφηβοι κωπηλάτες λάμνουν

το πυροτέχνημα κορμί

και στο γαλάζιο εξακτινώνονται

ενώ τριγύρω τα περίπτερα

λικνίζονται στη μουσική

που ηδονικά τις χαραμάδες διαστέλλει

παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου

λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)