παράξενο επιφώνημα


ανάλαφρα εισχωρεί
απ' τα κλειστά παράθυρα
και τις παλιές φωτογραφίες
από τις ανεπαίσθητες εκείνες χαραμάδες
ανάμεσα στα φύλλα των βιβλίων

αύρα
ομίχλη γκρίζα με γαλάζια μάτια
χαμόγελο που ψιθυρίζει αχνά
όπως παλιά το όνομά μου

παράξενο κενό
παράξενο επιφώνημα
η απουσία
όπως χαρούμενος λυγμός
ή ένα άλφα που αρχίζει όταν τελειώνει

4 σχόλια:

  1. Μαρια Τζιατζιου30 Δεκεμβρίου 2012 στις 3:03 μ.μ.

    Πέφτουμε συχνά πάνω σε ομίχλη στην ποίησή σας Ποιητή μου! Κι εξηγεί περισσότερα απο ο,τι μια καθαρή εικόνα καμιά φορά...

    Αφήνω εδώ τις καλύτερες ευχές μου για την καινούρια χρονιά!!
    Ευχαριστούμε για τα ταξίδια που έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μαζί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet30 Δεκεμβρίου 2012 στις 7:39 μ.μ.

    Η ομίχλη έχει κάτι μαγικό, Μαρία μου, κι ένας μυστικιστής σαν κι εμένα, καμιά φορά περιμένει να φανερώσει θαύματα. Συχνά βέβαια η παρουσία της είναι απλώς αλληγορική.

    Ευχαριστώ για τις ωραίες ευχές σου. Ας είναι φωτεινό και δημιουργικό για σένα το 2013 μέσα στην αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Appelsinpigen5 Ιανουαρίου 2013 στις 1:23 π.μ.

    κι είμαστε πάλι εδώ Ποιητή μου, να σε παρακολουθούμε!
    Καλή χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet5 Ιανουαρίου 2013 στις 3:15 μ.μ.

    Χαιρετίζω την επανεμφάνισή σου, μικρό στα χρόνια και μεγάλο σε θαύματα ξωτικό. Το 2013 αρχίζει ευνοϊκά. Καλή χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή