βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως



μέσα σε πολύχρωμα αδιάβροχα
και ζεστούς σκούφους
φορώντας τις μαγικές τους μπότες
βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως
κάθε πρωί εισπλέουν
στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς
οι άγγελοι που δεν γνωρίσαμε.
σαν μπίλιες απ' τις τσέπες τους
στο χώμα απλώνουν
όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
μας δείχνουν τον θεό
που δεν πιστέψαμε
σκορπίζουν στον αέρα θαύματα
που δεν αξίζουμε
με μιαν ανάσα τους στηρίζουν
την ετοιμόρροπη ζωή μας


submerged in faint smiles and light

in coloured raincoats
and warm caps
wearing their magic boots
submerged in faint smiles and light
each morning the angels we have never known
sail in the neighbourhood kindergarden.
like marbles from their pockets
on the ground they spread
all the stars of the sky
they point to the god
we have not believed
they scatter in the air miracles
we do not deserve
propping up our crumbling life
with a single breath

translated by Tolis Nikiforou
from Dust in the sky, 1998

12 σχόλια:

  1. logia9 Μαρτίου 2010 στις 11:45 μ.μ.

    η ζωή μας βασισμένη στα δεν
    η ζωή μας χτισμένη σε απουσίες
    η ζωή μας με τα μάτια κλειστά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet10 Μαρτίου 2010 στις 10:55 π.μ.

    Η καμπή στη δική μου ζωή, Νέλλη μου, ήταν τα πρώτα χρόνια του Νίκου μας. Τότε που ανακάλυψα το θαύμα στα μάτια του μικρού παιδιού και έπαψα να είμαι ένα αρσενικό βαρύ κι ασήκωτο.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. logia10 Μαρτίου 2010 στις 12:10 μ.μ.

    μακάρι σε όλους μας να έρχεται μια τέτοια μαγική στιγμή και
    τα δεν να γίνονται με
    τα όχι να γίνονται ναι
    οι απουσίες να γίνονται παρουσίες
    και τα μάτια να βλέπουν τέτοια αγγελούδια

    καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet10 Μαρτίου 2010 στις 7:46 μ.μ.

    Εσύ, ένα κορίτσι της μουσικής, δεν βλέπεις καμιά φορά αγγέλους να χορεύουν μέσα στις νότες; Ή να χορεύουν σαν άγγελοι οι νότες; Και με τη μουσική να εξαγνίζεσαι; Τότε γιατί τη λένε θεία μουσική;

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. logia10 Μαρτίου 2010 στις 11:47 μ.μ.

    A άσε με εμένα ποιητή
    εγώ βλέπω συνέχεια
    και όχι μόνο στη μουσική
    βλέπω στη θάλασσα
    στα πουλιά στον ουρανό
    στα μάτια που αγαπώ...
    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet11 Μαρτίου 2010 στις 12:29 π.μ.

    Συμφωνώ απόλυτα. Πρέπει να αφήνουμε τους ευτυχισμένους ανθρώπους να χαίρονται τους αγγέλους στη μουσική, στη θάλασσα, στα πουλιά στον ουρανό και, ιδίως, στα μάτια που αγαπούν.

    Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Vaso Mprataki13 Μαρτίου 2010 στις 10:19 μ.μ.

    Όμορφοι και τρυφεροί οι στοίχοι σου ποιητή μου ...δεν ξέρεις πόσο τυχερή με έκανες να νιώσω σήμερα διαβάζοντας τους ...γιατί η καθημερινότητα μου είναι γεμάτη με τέτοιους αγγέλους...στα μάτια τους η ομορφιά νομίζω του παραδείσου ,που χάνουμε σιγά -σιγά ,μέρα με την μέρα καθώς μεγαλώνουμε με το πέρασμα των χρόνων...

    Μια γλυκιά καληνύχτα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet14 Μαρτίου 2010 στις 12:48 π.μ.

    Πραγματικά είσαι πολύ τυχερή, Βάσω μου. Λατρεύω τα έκθαμβα μάτια των παιδιών και τα έχω υμνήσει πολλές φορές σε ποιήματά μου. Με το θαύμα της δικής τους αθωότητας, παραμένουν ζωντανά και τα δικά μας παιδικά χρόνια.

    Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 55fm15 Μαρτίου 2010 στις 8:34 π.μ.

    "με μιαν ανάσα τους στηρίζουν
    την ετοιμόρροπη ζωή μας"
    Πόση αλήθεια κρύβεται μέσα σε αυτές τις λέξεις.
    Είναι σπουδαίο ποιητή μου, να καταφέρνεις να χωράει η αλήθεια με τόση τρυφερότητα στις λέξεις!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Poet15 Μαρτίου 2010 στις 11:01 π.μ.

    Αχ, Ουρανία μου, πώς να εκφράσει κανείς με λέξεις όλα όσα τον πλημμυρίζουν; Ίσως καλύτερα καθρεφτίζονται στα μάτια του. Είμαστε όμως ταγμένοι σ' αυτόν τον ωραίο χαμένο αγώνα. Ταγμένοι και αναπόφευκτα αμετανόητοι.

    Καλή σου μέρα με την άνοιξη και τη λιακάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. IZA15 Μαρτίου 2010 στις 2:42 μ.μ.

    Tόλη μου είμαι από τους τυχερούς που δουλεύω κοντά στους αγγέλους, μα όταν γεννήθηκαν οι κόρες μου αισθάνθηκα ότι ολοκληρώθηκα ως άνθρωπος, πήρα τεράστιες δυνάμεις κι η ζωή μου απέκτησε άλλο νόημα. Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Poet15 Μαρτίου 2010 στις 6:54 μ.μ.

    Όπως βλέπεις, κάτι ανάλογο συνέβη και σε μένα, Μαρία μου. Πιστεύω όμως ότι για μια γυναίκα είναι ακόμη πιο σημαντικό. Εντολή της φύσης που μόνο με μεγάλο κόστος μπορεί να παραβεί.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή