στις πράσινες κερκίδες τ' ουρανού



το βλέμμα μου κι η καλοκαιρινή σιωπή
το απομεσήμερο κάτω απ' τις λεύκες
ήχος ξερός των φύλλων στην πνοή του ανέμου
σαν αραιά χειροκροτήματα
στις πράσινες κερκίδες τ' ουρανού

κι έπειτα, ξαφνικά, το κόκκινό σου φόρεμα
σημαία και λάμψη, εμβατήριο
συμπυκνωμένο φως
και η στιγμή με την κομμένη ανάσα της

9 σχόλια:

  1. AlexMil15 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:27 μ.μ.

    γεια σου,
    "το απομεσήμερο κάτω απ' τις λεύκες"
    φαντασίωση παιδική, λεύκες υψιλόκορμες, κάπου στο πουθενά, η μια κοντά στην άλλη, να χορεύουν και να αγκαλιάζονται με του ανέμου τα χάδια.
    Το κοκκινο φόρεμα, το ανεκπλήρωτο πόθος, η αγωνία πως οι στιγμές του παρελθόντος σβήνουν, χάνονται σιγά,σιγα.

    καλό βράδυ
    (με άρεσε και η μουσική)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet15 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:02 μ.μ.

    Πολύ καιρό είχα ν΄ακούσω αυτό το Σαλονικιώτικο «με άρεσε», Αλέξη. Κάτι σαν επίδειξη δελτίου ταυτότητας.

    Μην είσαι τόσο σίγουρος. Το ποίημα είναι του 2007, το φόρεμα του εντελώς παρόντος χρόνου. Τα ποιήματα είναι συχνά προφητικά, ακόμη κι όταν δεν το ξέρει τη στιγμή εκείνη ο ποιητής ως ιερέας του αόρατου.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 55fm16 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:52 π.μ.

    Εδώ είμαστε...ποιητή μου!
    Αυτό το άπλωμα της ψυχής, δημιουργεί, ποίηση για πάντα και πάντα!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet16 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:47 π.μ.

    Ε, κάπου θα την πετύχαινα την ευαίσθητη ερωτική καρδούλα σου.

    Λες να φτάνει «το άπλωμα της ψυχής» για να γεννηθεί το ποίημα, Ουρανία μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 55fm16 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:11 π.μ.

    ...Πριν το άπλωμα...έχουν προηγηθεί, συνομωσίες ουρανού... γής...σύμπαντος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet16 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:39 π.μ.

    Ως Σκορπιός, τρελαίνομαι για κάθετι το μυστηριώδες και καταχθόνιο. Όπως το ταλέντο, η δωρεά. Πώς να μη συμφωνήσω λοιπόν μαζί σου;

    Ο Ωροσκόπος μου όμως, Λέων, απαιτεί και σκληρή εργασία. Χωρίς την οποία τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να ανθοφορήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 9:14 μ.μ.

    Έχουν κι "οι στιγμές κομμένες ανάσες";

    λίγο σε αυτό σταμάτησα...
    μιας στιγμής σιγή...

    Κι ύστερα κατάλαβα.
    Μόλις είχα διαπράξει "μια ανάσα κομμένης στιγμής"

    Χαιρετίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet19 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:04 μ.μ.

    Καλωσόρισες και πάλι σ' αυτή τη γειτονιά.

    Ναι, υπάρχουν και το ξέρεις φυσικά. Είναι οι στιγμές που το αίμα κυλάει ορμητικά στις φλέβες του χρόνου. Αυτές που θαμπώνουν τα μάτια μας και για τις οποίες αξίζει να ζούμε.

    Καλό βράδυ, Βαϊα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Poet20 Σεπτεμβρίου 2009 στις 6:28 μ.μ.

    Μου αρέσει πολύ η εικόνα σου, Τζούλια. Ιδίως η γυναικεία φιγούρα και η κόκκινη ψυχή της που αναδύεται ως εκτόπλασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή