το τελευταίο φως γλυστρούσε κατακόκκινο

απ' το μισάνοιχτο παράθυρο
το τελευταίο φως γλυστρούσε κατακόκκινο
και πυρπολούσε το ελάχιστο διάστημα
ανάμεσα στην πόρτα και το πάτωμα.
απελπισμένο
σαν κάτι να ζητούσε
σαν κάτι νάθελε να πει
στα παιδικά μου μάτια.
όμως εγώ δεν ήξερα το χρώμα του
αγνοούσα τη φωνή του
κι έμεινα εκεί αμίλητος
να το κοιτάζω εκστατικά να αργοσβήνει
κάτω απ' την πόρτα
στο δωμάτιο του βάθους

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16 Μαΐου 2009 στις 8:58 π.μ.

    Τώρα που τα ενήλικα μάτια σου πέρασαν στο δωμάτιο του βάθους είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι ζητούσε εκείνο το φως Ποιητή μου.
    Δεν ήταν καλύτερα που το αγνοούσες;

    Σε καλημερίζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet16 Μαΐου 2009 στις 10:54 π.μ.

    Πράγματι ξέρω, Λίλιαν. Το φως εκείνο ζητούσε την ψυχή μου. Ζητούσε εκείνο που του ανήκει.

    Όχι, δεν είναι καλύτερα. Είναι παρήγορο, λυτρωτικό να γνωρίζεις την πατρίδα σου.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 55fm16 Μαΐου 2009 στις 4:49 μ.μ.

    θεσπέσια συνάντηση...αν δεν συνέβαινε,πως θα βγαίναν τέτοιες λέξεις!
    Να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet16 Μαΐου 2009 στις 6:22 μ.μ.

    Η εμπειρία αυτή είναι πραγματική, Όλγα μου. Στο σπίτι που γεννήθηκα, στην Πλατεία Δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης. Το πίσω δωμάτιό μας έβλεπε στην πρασιά και, όταν έδυε ο ήλιος, οι τελευταίες ακτίνες του έπεφταν στην πόρτα του προς το σαλόνι. Το χρώμα τους μου φαινόταν τότε απέραντα βαθύ, μαγευτικό και σπαρακτικό ταυτόχρονα. Και έμεινε στη μνήμη μου για πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 55fm16 Μαΐου 2009 στις 7:35 μ.μ.

    Κάτι τέτοιες στιγμές,υμνούν τη ζωή, Τόλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet18 Μαΐου 2009 στις 12:55 π.μ.

    Άλλες την υμνούν κι άλλες τη θρηνούν, Όλγα μου. Καμιά φορά και τα δύο μαζί. Πάντως, όταν έχει κανείς πάθος μέσα του, δεν μπορεί να μένει αδιάφορος στον πόνο και τα θαύματα της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. kanella168 Απριλίου 2010 στις 12:09 μ.μ.

    Νιώθω απόλύτως πόσο σε έχει χαράξει αυτή η εικόνα ! Ωστόσο το δωμάτιο του βάθους είναι και συμβολικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet12 Απριλίου 2010 στις 11:52 π.μ.

    Ναι, συμβολίζει έναν χαμένο παράδεισο, Ευγενία μου. Έναν παράδεισο από φως, πάθος, αρμονία, αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή