με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι

με κάθε βήμα στον λαβύρινθο
μαθαίνω τον μινώταυρο καλύτερα
με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι
γνωρίζω περισσότερο το φως.
κι όπως πηγαίνω χωρίς νήμα προς το τέλος μου
βλέπω να αχνοφέγγει στο βάθος η αρχή.
βλέπω στο αίμα μου ν' ανθίζουν
η Ιωνία και η Μαύρη Θάλασσα
κι όλες οι πολιτείες της ανατολής που χάθηκαν.
μες στην ομίχλη εξαίσια βλέπω
να χαμογελάνε οι αγαπημένοι μου νεκροί
και βλέπω να με περιμένει
πλησίστιο το βαθύ γαλάζιο
για το ατέλειωτο ταξίδι στα βάθη τ' ουρανού

2 σχόλια:

  1. Aθηνά Π.Κ.7 Μαΐου 2009 στις 8:51 μ.μ.

    "βλέπω ν' ανθίζουν
    η Ιωνία και η Μαύρη Θάλασσα
    κι όλες οι πολιτείες της ανατολής που χάθηκαν"
    Τι όμορφα, ζεστά μα λυπημένα χρώματα έχουν αυτά τα άνθη !!!!!!!

    Την καλησπέρα μου ποιητή (μ άρεσε η συνοδεία των φωτο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet8 Μαΐου 2009 στις 10:33 π.μ.

    «Ζεστά μα λυπημένα», έχεις δίκαιο, Αθηνά. Αυτά τα λυπημένα χρώματα της μνήμης συνδυάζονται με τις πιο φωτεινές εικόνες της Τζούλιας για να μην μας σπαράξουν την καρδιά.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή