είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
ήχους του κάποτε στον άνεμο σκορπίζω
με το δικό μου όνομα
γράφω για τον δικό σας πόνο
που ούτε δικός μου είναι ούτε δικός σας
δεν είμαι εγώ λοιπόν που σας μιλώ
γιατί εγώ είμαι όσα μου δόθηκαν
γιατί εγώ δεν ξέρω καν ποιος είμαι
τώρα απομένει να επιστρέψω
εκεί που κάποτε ξεκίνησα
να επιστρέψω εκεί που οφείλω
το εγώ που είμαι
και που ποτέ δεν γνώρισα
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
ήχους του κάποτε στον άνεμο σκορπίζω
με το δικό μου όνομα
γράφω για τον δικό σας πόνο
που ούτε δικός μου είναι ούτε δικός σας
δεν είμαι εγώ λοιπόν που σας μιλώ
γιατί εγώ είμαι όσα μου δόθηκαν
γιατί εγώ δεν ξέρω καν ποιος είμαι
τώρα απομένει να επιστρέψω
εκεί που κάποτε ξεκίνησα
να επιστρέψω εκεί που οφείλω
το εγώ που είμαι
και που ποτέ δεν γνώρισα
Από τα καλύτερά σου Τόλη μου! (υποκειμενικές πάντα οι κρίσεις).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι νομίζω κι εγώ, Λίλιαν. Μια στιγμή επίγνωσης, βαθύτερης αλήθειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα επιστρέψω εκεί που οφείλω
ΑπάντησηΔιαγραφήτο εγώ που είμαι
και που ποτέ δεν γνώρισα
και αν το γνώρισες όσο ήσουν εκεί; όσο ήσουν μέρος της ζωής της;...κανένας δε θα μάθει... επιστροφή στο εγώ...
υπέροχη ανάρτηση...χαίρομαι που σε βρήκα..
Ευχαριστώ και καλωσόρισες, προφήτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλα τα βασικά ερωτήματα της ύπαρξής μας δεν υπάρχει απάντηση. «Η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς μονοπάτι», όπως λέει ο Κρισναμούρτι. Είμαστε καταδικασμένοι σε μια αιώνια αναζήτηση μέσα σε πηχτό σκοτάδι.
Δεν θα το σχολιάσω ακριβώς..Με ξεπερνά..Το' χω σαν σπάνια μνήμη της ψυχής που προέκυψε σε επώδυνες στιγμές διαύγειας.Που , καθώς είμαι λίγη τόσο συχνά, αδυνατώ να μετουσιώσω σε διάρκεια..Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις Τόλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω και εγώ την υποκειμενική μου άποψη; Απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει και όχι μόνο δικά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα είναι το πρώτο ποίημα που διάβασα στη κόρη μου. Μου ζήτησε να της το διαβάσω πολλές φορές και όταν τελείωσε η απαγγελία.. μου συστήθηκε και μου είπε ευχαριστώ!!! (είναι 3,5 χρονών)
Όλοι μας είμαστε «λίγοι τόσο συχνά», Όλγα μου. Αν όμως αρπάξουμε τη μέρα, αν αρπάξουμε τη στιγμή που σπινθηρίζει, η λάμψη αυτή μπορεί να μείνει για μας και για τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ που είσαι φίλη μου.
Σ' ευχαριστώ, Margo μου. Τώρα θα πω κι εγώ την υποκειμενική μου άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα το μεσημέρι μ' έκανε λιώμα ένα αγγελούδι δύο-τριών χρόνων που, όταν με είδε να γυρίζω φορτωμένος από το σούπερμάρκετ, μου είπε :«η πόρτα είναι κλειδωμένη, να σας την ανοίξω εγώ;» Κι άπλωσε το χεράκι του με τα κλειδιά.
Νιώθω εντελώς ανυπεράσπιστος μπροστά στα παιδιά. Όπως μπροστά στη ζωντανή ποίηση, όπως μπροστά στο θαύμα.
Με θάμπωσε η εικόνα σου, Τζούλια. Σ' ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ βρίσκεις τα ομορφότερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόλη, σου εξομολογούμαι...αυτό είναι ποίηση κατά την ταπεινή μου Ολγίστικη άποψη...
Έχεις την απεριόριστη εκτίμησή μου για αυτό που είσαι!
Το δικό μου τίποτα ευχές ήρθε να αφήσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια Πολλά-Χριστός Ανέστη ποιητή μας!
Σ' ευχαριστώ, Όλγα του Χαρταετού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τη συλλογή διηγημάτων μου, Ο δρόμος για την Ουρανούπολη, 2008:
«Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι έχω κάνει τόσα λάθη στη ζωή μου; Από μεγάλα έως τεράστια, χονδροειδή, μεσαίου μεγέθους και μικρότερα. Όχι μόνο πρωτότυπα ούτε απλές επαναλήψεις, αλλά ολόκληρα σίριαλ λαθών με αναρίθμητα επεισόδια. Και όλα τα βιβλία μου δεν είναι παρά κεφάλαια από το ένα και μοναδικό βιβλίο με γενικό τίτλο "Η θλιβερή ιστορία των λαθών μου"».
Γεια σου, κοριτσάκι με το καναρινί φόρεμα. Ε, η αγάπη δεν είναι τίποτα, η αγάπη είναι κάτι. Να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλοηγέ του απείρου,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπειδή αποφεύγω να κάνω λάθη τώρα που μεγάλωσα (ήρθε μόνο του)σε αντίθεση με νεανικότερα χρόνια, που λές και στόχευα μόνο αυτά,συγκινούμαι όταν υπερασπίζονται οι άνθρωποι τα λάθη τους και τους δίνουν την ανάλογη σημασία!
Με συγκινεί λοιπόν που δεν αποφεύγεις τα λάθη σου...
Λέω να ξεκινήσω δειλά-δειλά ένα προσωπικό μπλογκ που θα μπορώ να μοιράζομαι και να εκτίθεμαι με πιο "λανθασμένο" τρόπο ίσως...
Δεν σου κρύβω ότι παλιότερα τα λάθη μου τα μετέφραζα σε νίκες,κάτι σαν κόντρα στα στερεότυπα κ.λ.π
Αρκετά με τη φλυαρία μου...καλό μεσημέρι!
ΟΛΓΑ
Όταν σκέφτηκα αυτόν τον τίτλο, Όλγα μου, για την ποιητική συλλογή του 1986, πράγματι είχα την υπεροψία να νομίζω ότι ο πλοηγός του απείρου είμαι εγώ, με την ενορατική ποιητική μου ιδιότητα. Μερικά χρόνια αργότερα φωτίστηκα ξαφνικά. Συνειδητοποίησα ότι πλοηγός του απείρου είναι ο θάνατος (ή ο θεός), εκείνος που τόσο συντριπτικά μας υπερβαίνει. Εκείνος που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει πίσω στην πατρίδα. Για να ανακαλύψουμε και πάλι με τα τυφλά μας μάτια την ουτοπία που μας καθορίζει και δεν μπορούμε παρά να ονειρευόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα πολλά λάθη, Όλγα, και πώς να τα υπερασπιστώ; Απλώς τα ομολογώ. Μου φαίνεται όμως πως ήταν αναπόφευκτα. Με τόση οργή για τις συνθήκες της ζωής μας, με τόση φλόγα, τόσο πάθος, πώς θα μπορούσα να τα αποφύγω; Μπορώ να πω ότι έκανα εκείνο που ήμουν ταγμένος να κάνω. Σωστό ή λάθος.
Να κάνεις το προσωπικό σου ιστολόγιο. Εγγράφομαι ήδη ως ο πρώτος τακτικός αναγνώστης του. Κι αν είσαι πραγματικά διατεθειμένη να «εκτεθείς», μαζί σου κι εγώ. Ξεκάθαρα και απροκάλυπτα. Αυτή η φλόγα δεν θα σβήσει και η περιπέτεια της ζωής μας δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Να είσαι καλά.
Όλα όσα λες είναι σπουδαία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για την εμψύχωση.
Φεύγω αύριο με τον Κώστα (Θεσσαλονικιό)για την Άνδρο. Υπάρχει εκεί ένας αγαπημένος χώρος μικρός αλλά παραδεισένιος, με θέα απέραντη θάλασσα.
Είναι πηγή έμπνευσης,βαθιά ανάσα, εκεί ζωγραφίζουμε,γράφουμε,υπάρχουμε τόσο δυνατά!
Είσαι καλεσμένος όποτε μπορείς.Είμαι σίγουρη θα σ΄αρέσει πολύ.
Εκεί λοιπόν θα σχεδιάσω το μπλογκάκι και θα βγάλω φωτογραφίες να σου δείξω για να σε δελεάσω να αποφασίσεις μια απόδραση.
Καταπληκτική η συνεργασία σου με την Τζούλια.
Να είσαι πολύ-πολύ καλά!
ΟΛΓΑ
"είμαι όσα μου δόθηκαν
ΑπάντησηΔιαγραφήμια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα"
το κόκκινο και το μπλε συνθέτουν το μωβ της ζωής μου...
τα χρώματα που μου δόθηκαν...
Τόλη φτιάχνοντας εικόνες για τα ποίηματά σου νιώθω να πλοηγούμαι στο άπειρο...αίσθηση μοναδική, ανεκτίμητη
Όλγα μου σ΄ευχαριστώ...η δεύτερη αναγνώστριά σου θα είμαι εγώ
Σ' ευχαριστώ θερμά, Όλγα μου. Πολύ θα ήθελα να πάω για ένα διάστημα σε ένα νησί όπως η Άνδρος, που την έχω γνωρίσει και την αγαπάω. Υπάρχει και η ανοιχτή πρόσκληση της Λίνας, που κι εκείνη έχει σπίτι εκεί. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν ταξιδεύω. Βλέπεις, από τα τραύματα της ζωής δεν γεννιέται μόνο η ποίηση αλλά και φόβοι, αναστολές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συνεργασία μου με τη Τζούλια είναι πράγματι εξαιρετική. Είναι μεγάλη χαρά για μένα που τη γνώρισα εδώ στο διαδίκτυο.
Χαιρετισμούς στον Κώστα. Να περάσετε καλά.
Πώς να περιγράψει κανείς μια τέτοια αίσθηση, Τζούλια; Μπορεί μόνο να τη νιώσει αλλά να νιώσει και τον άλλο που συντονίζεται στο ίδιο μήκος κύματος, στο ίδιο χρώμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη τύχη αυτό, μεγάλο προνόμιο.
Καταλαβαίνω Τόλη μου...σε ευχαριστώ για τις αλήθειες σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκπληξη!!! Κάτι ξεκίνησα για αρχή,
Θα βελτιωθώ, το υπόσχομαι!
Τρέχω σαν παιδί να το μοιραστώ με σένα και την Τζούλια.
Σας έχω στην καρδιά μου!
Έχεις χαιρετισμούς και το θαυμασμό του Κώστα.
Ποια να είμαι άραγε;
Σκάλωσε ο χαρταετός σου στα σύρματα; Καλοτάξιδο. Πάω να ρίξω μια ματιά πριν τη σιέστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς στον Κώστα και έχε υπόψη σου ότι ο αετός του διαδικτύου που ονομάζεται Τζούλια μπορεί, αν θέλεις, να σε βοηθήσει.
"ήχους του κάποτε στον άνεμο σκορπίζω"
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τις κορυφαίες δημιουργίες σου, Τόλη
Εξαιρετική προσπάθεια για να σε συγχωρήσω που λείπεις τόσες μέρες, Νίκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική η ανάρτηση, δε ξέρεις πόσο με συγκίνησε κι είμαι σε δημόσιο υπολογιστή...Βλέπω μέσα στα ποιηματά σου που εμπεριέχουν συχνά "τον απέναντι" γιατί αυτά που μας δίνονται είναι από το Αλλον μέσα μας.Μακάρι να επιστρέφαμε έτσι ευκολα στο παιδί μέσα μας, που δε το γνωρίζουμε όμως αυτό με τη σοφία του μας ξέρει τόσο καλά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ρίζες μας είναι κοινές όπως κοινός είναι και ο προορισμός μας, Ευγενία μου. Έχω από καιρό συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν μας ανήκει. Είμαστε μικρά παιδιά στο έλεος του ουρανού. Κι αυτή η βαθιά αίσθηση της κοινής καταγωγής και της κοινής μοίρας, αυτή η αδερφοσύνη, είναι κάποιου είδους παρηγοριά και λύτρωση. Όπως και η συγκίνησή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή