και με τη θλίψη να γλιστράει σαν σκιά

αυτό το χάδι που ζεσταίνει την καρδιά μου
ζωγράφισαν τα μάτια σου
όπως και το χαμόγελο που διώχνει κάθε πόνο
κι όμως δεν ήξερα άγνωστη
αν ήσουνα μητέρα
γυναίκα αγαπημένη
η το δειλό παιδί της γειτονιάς
με τις κοτσίδες την πεσμένη κάλτσα
και με τη θλίψη να γλιστράει σαν σκιά
στο πάνω χείλος σου
δεν ήξερα και δεν θυμόμουνα
κι ούτε πια μ’ ένοιαζε να μάθω
αφού έπλεα σ’ αυτό το φως
όπως η πέτρα το φυτό
όπως ο κόσμος όλος
εγώ ο τελευταίος των τελευταίων
ο ερημίτης του απείρου
το μέγα τίποτα
ο άνθρωπος
εγώ