κανείς δεν γνώρισε τον ποταμό όταν κοχλάζει
φιδοσέρνεται και βραχνά σφυρίζει
σαν ατμομηχανή του κάτω κόσμου
κανείς δεν γνώρισε την έκρηξη
τα μυαλά σκορπισμένα στον νυχτερινό άνεμο
τα μάτια μου αερόστατα στον ουρανό
δαχτυλικά αποτυπώματα στην άσφαλτο
την ψυχή μου να δραπετεύει στη δική της διάσταση
κι αφού κανένας δεν με γνώρισε
και οι καθρέφτες το είδωλό μου παραμόρφωσαν
ίσως ποτέ να μην υπήρξα
κι έτσι κανένας δεν μπορεί να με ξεχάσει
και με τα λόγια αυτά
δεν χαιρετίζω ούτε αποχαιρετώ κανένα
γράφω μονάχα από το τίποτα στο τίποτα
ένα τίποτα που είναι αδύνατον να διαβαστεί
φιδοσέρνεται και βραχνά σφυρίζει
σαν ατμομηχανή του κάτω κόσμου
κανείς δεν γνώρισε την έκρηξη
τα μυαλά σκορπισμένα στον νυχτερινό άνεμο
τα μάτια μου αερόστατα στον ουρανό
δαχτυλικά αποτυπώματα στην άσφαλτο
την ψυχή μου να δραπετεύει στη δική της διάσταση
κι αφού κανένας δεν με γνώρισε
και οι καθρέφτες το είδωλό μου παραμόρφωσαν
ίσως ποτέ να μην υπήρξα
κι έτσι κανένας δεν μπορεί να με ξεχάσει
και με τα λόγια αυτά
δεν χαιρετίζω ούτε αποχαιρετώ κανένα
γράφω μονάχα από το τίποτα στο τίποτα
ένα τίποτα που είναι αδύνατον να διαβαστεί
Δεν αντέχω να μην γράψω δυό λόγια σ΄αυτό το ποίημα που το νιώθω τόσο κοντά στη σκέψη μου, τόσο κοντά σ΄αυτό το απλό τίποτα που δεν απευθύνεται σε κανέναν παρά στον εαυτό μας Ποιητή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλή εβδομάδα!
Χαίρομαι που υπέκυψες στον πειρασμό, Λίλιαν. Χαίρομαι και για την καινούρια εικόνα σου, ίσως λιγότερο μυστηριώδη αλλά σίγουρα πιο κοντά στον εαυτό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σ' εμάς.
Καλή σου μέρα με τη λιακάδα.
Αυτό το ποίημα σου..τόσο κοντά στις σκέψεις που με ταλανίζουν τούτες τις μέρες!Και στο βάθος μια φωνή μια φωνή να νοσταλγεί τον Παράδεισο.Κείνον που κρατά στα χέρια του το βλέμμα που θα μας αναγνωρίσει..Ως υπάρχοντες..Στον αιώνα των αιώνων..Γιατί δεν γίνεται νομίζω αλλιώς.Μια στιγμή αρκεί για να κατοικήσει κανείς την αιωνιότητα.Καληνύχτα σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες λοιπόν, Όλγα μου, μετά απ' αυτή την κοιλάδα των δακρύων, να υπάρχει ο παράδεισος και η αιωνιότητα; Η ουτοπία; Να αξιωθούμε την επιστροφή στην πατρίδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, ποια λογική μπορεί να αντισταθεί στη λαχτάρα της καρδιάς μας;
..Μα η καρδιά ανατινάζεται και φωνάζει: "Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι...Από την Ασκητική του Καζαντζάκη..
Υ.Γ.Καμιά λογική δε στάθηκε ποτέ ικανή να αναχαιτίσει μια καρδιά που πηδά στη σκηνή.Καληνύχτα
Aισθάνοναι πάντα δέος όταν ξαναδιαβάζω την Ασκητική του Καζαντζάκη. Το θέμα είναι όμως να πηδήξει η καρδιά στη σκηνή. Σπάνιο φαινόμενο. Συνήθως απλώς χειροκροτάει από τις θέσεις των θεατών.
ΑπάντησηΔιαγραφήκι όμως...διαβάζεται αυτό το τίποτα
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αγγίζει τις καρδιές μας, γεμίζει εικόνες τα μάτια μας, και σπάει τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της ζωής μας...
τελικά κανένας δεν μπορεί να το ξεχάσει...
αυτό το τίποτα...είναι το άπαν..
...
Και το γυναικείο πρόσωπο που σωστά δεν ξεχνάς ποτέ, Τζούλια. Το γυναικείο πρόσωπο, ονειρικό, κυρίαρχο και καθοριστικό στη ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζεται και συγκινεί...Ισως όχι στην ολότητά του, γιατί ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του "ανήκει" μέσα από κάθε ποιημα, από κάθε σχέση. από κάθε επαφή.Ωστόσο ετσι είναι ο κόσμος πλασμένος. Αυτό το λίγο του κόσμου μας αρκεί στα επίγεια. Το πολύ είναι τ`ουρανού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας αρκεί όμως; Ή θα έπρεπε να μας αρκεί; Και η καρδιά που ζητάει απελπισμένα το απόλυτο; Και η ψυχή που δεν συμβιβάζεται με το λίγο;
ΑπάντησηΔιαγραφή