(...)
ίχνη αγάπης θα ψηλαφήσω μέσα μου
όντας το κλάμα αδύνατο
των φωτεινών επιγραφών
τα δάκρυα θα μαζέψω
τις νύχτες που βρέχει
στα έρημα σοκάκια θα πλανηθώ
δίχως πουκάμισο και χίμαιρες
κατάμονος και ταπεινός
ποτάμια να οργώσουν τα στήθος μου
με το πικρό μαστίγιο του ανέμου
εξαγνισμένος την αυγή
να κινήσω για σένα
είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ
κι απόψε
με κεραύνωσε το όραμα της αγάπης σου
και μέθυσα
(...)
ποια γαλάζια σημαία ονείρου
φτεροκοπάει στη σκέψη μας
ποια ελπίδα
ποιες πασχαλιές λησμονημένες
ανθίσανε πέρα απ' τη θάλασσα και μυρώσανε
και στην άκρη μας καλούν του κόσμου
ένα σιδερένιο καράβι
στην πλατεία μας περιμένει
καρφωμένο
με λεπρούς ναύτες χωρίς μάτια
αμίλητοι θα ταξιδέψουμε
η ζωή μας θα γλιστράει δίπλα
αφήνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης
Ξεκινώ από τα παλιά Τόλη μου, έτσι παλιές πληγές μου φαίνεται σκαλίζεις..Πού να μπορέσουν να θαφτούν οι μή αναδυμένοι εαυτοί μας ,αν πρώτα δε δουν το φως των λέξεων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έγραψα αυτό το μεγάλο ποίημα, Ευγενία μου, ήμουν μόλις 27 ετών. Δεν σκάλιζα λοιπόν παλιές πληγές αλλά εντελώς νωπές. Με όλη την οργή και την αηδία της επαναστατημένης νιότης μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή