είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης



είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης
ένας απίστευτα γενναίος ισορροπιστής
βαδίζω απρόσεχτα, χορεύω
γλιστράω, κρατιέμαι την έσχατη στιγμή
παίζω με την κομμένη σας ανάσα
περιγελώ τα επιφωνήματα
εγώ ο ίδιος πριονίζω το σχοινί
στο χέρι μου κρατάω σφιχτά τον ουρανό
τον τρύπιο σκούφο μου για τα φιλοδωρήματα

το ξέρω πως θα συντριβώ
το αίμα μου πάνω στην άσφαλτο θα σχηματίσει
ένα παράξενο φεγγάρι
οι νοσοκόμοι με τα άγρια γένεια
θα διασώσουν μοναχά
κείνο το εκθαμβωτικό λουλούδι
που θε ν'ανθίσει στο σημείο που έπεσα

3 σχόλια:

  1. Poet29 Δεκεμβρίου 2008 στις 11:26 π.μ.

    Θα πρέπει να πω ότι τα εξώφυλλα στους Άταφους, τα Αναρχικά και τον Μεθυσμένο ακροβάτη ανήκουν στον Γιάννη Φαφούτη, ζωγράφο, σκηνοθέτη και φίλο μου από την παιδική μου γειτονιά στην Πλατεία Δικαστηρίων.

    Ο Γιάννης ζούσε όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα και το Παρίσι και πέθανε πρόσφατα, τη ίδια μέρα που γεννήθηκε το παιδί του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. kanella167 Απριλίου 2010 στις 1:02 μ.μ.

    Τόλη μου, μ`αυτό το ποιημα μου θύμισες ενα δικό μου κείμενο "Ο σαλτιμπάγκος ΠΑΜΗ" (επικόλησε το σύνδεσμο στο φυλλομετρητή σου και θα σου το βγάλει, αν ενδιαφέρεσαι)

    http://kanella16.blogspot.com/2007_11_01_archive.html

    είναι εκπληκτικό το πόσα λες σε λίγους στίχους. Μόνο που το τέλος μπορεί και να ναι κάπωςε αλλιώς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Poet9 Απριλίου 2010 στις 12:52 μ.μ.

    Διάβασα το κείμενό σου, Ευγενία μου, και είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Οι κάθε είδους ακροβάτες, όλη η παράσταση στο τσίρκο αναδίδει μια αίσθηση γοητείας του ονείρου και κινδύνου από τον οποίο εμείς αισθανόμαστε ασφαλείς.

    Τι γίνεται όμως όταν η ζωή μας υποχρεώνει να κάνουμε επικίνδυνες ακροβασίες; Για να επιβιώσουμε ως άνθρωποι; Θα ήθελα κι εγώ το τέλος να ήταν κάπως αλλιώς. Όμως, δεν ξέρω, είναι πολύ σκληρή η ζωή. Αδυσώπητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή