εμείς

εμείς
δεν έχουμε παρά ένα φλογισμένο όραμα
ένα όραμα ασυμβίβαστο
εμείς
δεν διστάζουμε να μιλήσουμε την αλήθεια
που καρφώνει τη σημαία της
πάνω στο πτώμα του φόβου
εμείς
γεννηθήκαμε πριν τον καιρό μας
για να φέρουμε τον καιρό μας στο σήμερα
εμείς
δεν έχουμε παρά ένα τραχύ ρούχο
κόκκινο και μαύρο
να μας κεντρίζει το στήθος
στο σημείο της καρδιάς
ένα ρούχο που σημαίνει
ελευθερία

4 σχόλια:

  1. Ανδρέας Καρακόκκινος28 Δεκεμβρίου 2008 στις 9:23 μ.μ.

    στίχοι μοναδικοί για μια γενιά που στη πορεία έχασε ή χάσαμε το βηματισμό και τα οράματα της
    στίχοι που όταν γράφτηκαν ήταν σημαία και σήμερα χάθηκε απο τη μνήμη.
    Σήμερα πρωτομπήκα στον Πλοηγό το απείρου. Να έχει όμορφα ταξίδια μαζι κι εμεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet29 Δεκεμβρίου 2008 στις 2:36 π.μ.

    Αύριο πάλι, Ανδρέα. Η νιότη του κόσμου δεν θα χαθεί ποτέ. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kanella167 Απριλίου 2010 στις 12:16 μ.μ.

    Κι είναι κοκκινο και μάυρο Τόλη το χρώμα που ξύνει την επιδερμίδα-επιφάνεια. Δυστυχώς το κόκκινο φέρνει και μάυρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet8 Απριλίου 2010 στις 1:27 π.μ.

    Κοκκινόμαυρη είναι η αναρχική σημαία, Ευγενία. Αν εννοείς ότι τα όνειρα του ανθρώπου έχουν διαψευστεί, θα συμφωνήσω μαζί σου. Τίποτα όμως δεν μπορεί να σβήσει αυτή τη δίψα στην ψυχή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή