κατάγγιχτα στη νύχτα και την άσφαλτο
τα τείχη
η θάλασσα
οξυγώνια χτίσματα λογχίζουν τον ουρανό
καράβια σταχτωμένα από σιγή
της πολιτείας τα νεφελώματα
ρομφαίες στο νερό
μυριόχρωμες
βραχνές φωνές
αποχαμένες πριν την άρθρωση
στου μπετόν τους σπόνδυλους
γαλήνη
πηχτό το μαζούτ
πέτρα ο κάμπος
κάτω απ' του βορρά τον άνεμο
ως τα τεφρά βουνά
σφραγίδες του ορίζοντα
(...)
Το φάντασμα της πόλης...Αθόρυβα ζούμε σε τούτη τη πόλη (κι είμαστε αθάνατοι για να σέρνουμε παντού τη κατάρα της)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι την ευλογία της, Ευγενία μου, και την ευλογία της. Θα το διαπιστώσεις όταν φτάσεις στο «Διπλό άλφα της αγάπης», 1994. Της αποδοχής και της αγάπης για τη γενέθλια πόλη.
ΑπάντησηΔιαγραφή